សំឡេងមូលរបស់ប្រជាជន Pa Di

“មួងឃួងបៃតងណាស់…/ អូរព្រំដែន ខ្ញុំស្រលាញ់ក្រវិលខ្លាំងណាស់/ ក្រវិលមួយជុំ ប្រជាជនខ្ញុំ ប្រជាជនប៉ាឌី/ រង្វង់មូលដូចព្រះច័ន្ទពេញវង់/ រង្វង់មូលដូចព្រះអាទិត្យភ្លឺ”… ទាំងនេះគឺជាកំណាព្យនៅក្នុងកំណាព្យ “ប្រទេសខ្ញុំបៃតង ក្រវិលជុំ” របស់កវី ពៅ សៅមីន។

Báo Lào Cai•12/07/2025

ខគម្ពីរបានបន្តជំរុញខ្ញុំឲ្យទៅភ្នំខ្ពស់ និងស្រួច ដើម្បីរៀនអំពីរង្វង់មូលនៅព្រំដែន។ មិនមែនចៃដន្យទេដែលកវី ពៅ សៅមីន ដាក់រូបរង្វង់មូលក្នុងកំណាព្យនេះ ប៉ុន្តែវាជាព្រលឹងរបស់ជនជាតិប៉ាឌី ដែលជាមោទនភាពរបស់ជនជាតិប៉ាឌីក្នុងទឹកដីមឿង។

រូបភាពឧបករណ៍មូលលេចឡើងក្នុងជីវិតខាងវិញ្ញាណរបស់ប្រជាជន Pa Di។

កាលពី ៨៥ ឆ្នាំមុន គ្រួសារប៉ាឌីខ្លះនៅទុងជុងផូបានផ្លាស់ទៅរស់នៅតំបន់លុងវៃ (ឥឡូវជាឃុំបានលូ) ដើម្បីទាមទារយកដី និងតាំងទីលំនៅវិញ។ នៅលើទឹកដីថ្មីហៅថា Ban Sinh ប្រជាជន Pa Di បានឆ្លងកាត់ការលំបាករាប់មិនអស់ ប្រែក្លាយដីដែលពោរពេញដោយដើមត្រែង ទៅជាភូមិដ៏រុងរឿង ដែលមានភ្នំតែបៃតង វាលស្រែពេញដោយផ្កា និងភ្នំម្នាស់មាសក្នុងរដូវផ្លែទុំ។ ហើយសព្វថ្ងៃនេះ Ban Sinh ប្រៀបដូចជាទីក្រុងភ្នំមួយដែលមានអគារខ្ពស់ៗធំទូលាយ ជីវភាពរស់នៅរបស់ប្រជាជន Pa Di កាន់តែមានភាពរីកចម្រើន។

ក្រៅពីវាលស្រែដែលពោរពេញដោយស្រូវនៅ Ban Sinh អ្នកស្រី Phu Thi Phuong និងស្ត្រី Pa Di ផ្សេងទៀតនៅក្នុងភូមិបានស្លៀកសំលៀកបំពាក់ប្រពៃណីជាមួយនឹងអាវខ្មៅ កងដៃប្រាក់ និងមួកដែលមានរាងដូចដំបូលរោងមហោស្រព សរសើរសម្រស់ស្រុកកំណើតរបស់ពួកគេ។

កាន់ឧបករណ៍មូលដែលជាឧបករណ៍តន្ត្រីប្រពៃណីរបស់ជនជាតិប៉ាឌី អ្នកស្រីភួងបាននិយាយថា៖ ពេលច្រៀងបទប្រជាប្រិយប៉ាឌី ឧបករណ៍មូលគឺមិនអាចខ្វះបាន។ សំឡេងឧបករណ៍ និងការច្រៀងលាយឡំគ្នាដើម្បីបង្ហាញយ៉ាងពេញទំហឹងនូវភាពស្រស់ស្អាតនៃបទចម្រៀងប្រជាប្រិយ Pa Di ។ សម្រាប់ជនជាតិប៉ាឌីទៅណាមកណាតែងតែយកឧបករណ៍មូលមកលេង និងច្រៀងនៅពេលទំនេរក្នុងឱកាសបុណ្យជាតិ ។

ខ្ញុំសង្កេតឃើញថាឧបករណ៍ដែលនាងភួងកាន់មានផ្ទៃមូលដូចព្រះច័ន្ទ។ ឧបករណ៍នេះមានខ្សែចំនួន 4 ហើយនៅលើផ្ទៃត្រូវបានលាបពណ៌ និងឆ្លាក់រូបនាគហោះ។ កឈើមានប្រវែងប្រហែល៤០សង់ទីម៉ែត្រ ផ្នែកខាងលើនៃកត្រូវបានតុបតែងដោយដុំឈើរាងដូចបេះដូង។

អ្នកស្រី ភឿង បាននិយាយថា តាមគោលគំនិតរបស់ប្រជាជនប៉ាឌី នាគតំណាងឱ្យកម្លាំង សំណាង និងភាពរុងរឿង ដូច្នេះកាលពីមុន ពេលធ្វើឧបករណ៍មូល អ្នកចាស់ទុំបានឆ្លាក់រូបនាគលើវា ធ្វើឱ្យកញ្ចឹងករបស់ឧបករណ៍មើលទៅដូចជាក្បាលនាគ ដោយសង្ឃឹមថាពេលឧបករណ៍ភ្លេងនឹងនាំមកនូវភាពរីករាយ ភាពរុងរឿង និងសុភមង្គល។ មានឧបករណ៍មូលដែលឆ្លាក់ដោយនាគតែមួយ ហើយមានឧបករណ៍ឆ្លាក់រូបនាគហោះពីរ អមដោយលំនាំជាច្រើនបង្កើតជារង្វង់មូលនៅលើផ្ទៃឧបករណ៍។

ចាកចេញពីទឹកដី Ban Sinh ខ្ញុំបានឆ្លងកាត់ជម្រាលភ្នំដ៏វែងឆ្ពោះទៅភ្នំ Muong Khuong ។ នៅភូមិ Chung Chai B ឃុំ Muong Khuong (អតីតក្រុង Muong Khuong) ពេលនិយាយដល់ជនជាតិ Pa Di ដែលចេះលេងឧបករណ៍ភ្លេងបានល្អ និងច្រៀងពិរោះជាងគេក្នុងតំបន់ គេស្គាល់សិល្បករ Po Chin Din។

អ្នកស្រី ឌិន បាននិយាយថា តាំងពីតូចមក ខ្ញុំស្តាប់ចម្រៀងប្រជាប្រិយរបស់ម្តាយខ្ញុំ ដូច្នេះហើយ ស្នេហារបស់ខ្ញុំចំពោះបទចម្រៀងប្រជាប្រិយគឺនៅក្នុងឈាមរបស់ខ្ញុំតាំងពីខ្ញុំនៅក្មេង។ ជាពិសេស កាលខ្ញុំអាយុ ១៥ឆ្នាំ ខ្ញុំចេះលេងឧបករណ៍ភ្លេងមូល និងច្រៀងចម្រៀងប្រជាប្រិយរបស់ជាតិ។

បើតាមសិល្បករ ប៉ោ ជិនឌីន មិនថាបទប្រជាប្រិយណាច្រៀងទេ ឧបករណ៍មូលគឺមិនអាចខ្វះបាន។ សំឡេងឧបករណ៍បន្លឺឡើង ទំនុកភ្លេងប្រជាប្រិយហើរឡើងជាមួយនឹងសំឡេងឧបករណ៍ដ៏ពីរោះរណ្តំចិត្ត។

baolaocai-br_z6768847300884-c9a61723f2fa5b9a906d81918510e03d.jpg — មកដល់ពេលនេះនៅស្រុក Muong មានតែសិប្បករវ័យចំណាស់មួយចំនួនប៉ុណ្ណោះដែលចេះលេងឧបករណ៍មូល។

ក្នុងរឿងឧបករណ៍មូល និងចម្រៀងប្រជាប្រិយរបស់ជនជាតិ Pa Di សិល្បករ Po Chin Din បានចែករំលែកថា ចម្រៀងប្រជាប្រិយរបស់ជនជាតិ Pa Di មានភាពសម្បូរបែប ប៉ុន្តែវាពិបាកណាស់ក្នុងការបកប្រែអត្ថន័យនៃអត្ថបទចម្រៀងបុរាណទៅជាភាសាសាមញ្ញ។ ទន្ទឹមនឹងបទឡូឡា ចម្រៀងស្នេហា និងចម្រៀងដែលច្រៀងក្នុងពិធីមង្គលការ ក៏មានចម្រៀងប្រជាប្រិយដែលលើកសរសើរពីសម្រស់មាតុភូមិ និងប្រទេសជាតិផងដែរ ដោយច្រៀងអំពីការងារប្រចាំថ្ងៃដូចជា៖ មករា ច្រៀងអំពីដាំពោត ខែកុម្ភៈ ច្រៀងអំពីដាំសណ្តែក ខែមីនា ច្រៀងអំពីពិធីបុណ្យថាញ់មិញ ខែមេសា ច្រៀងអំពីការសាបព្រួសស្រូវ...។

សិល្បករ Po Chin Din ជាមួយឧបករណ៍មូលរបស់គាត់។

លើសពីនេះ ក្នុងបទ «ដប់ពីរខែ» ជនជាតិប៉ាឌី ច្រៀងអំពីផ្កា៖ «ក្នុងខែមករា ផ្កាត្របែក ផ្ការីកក្នុងខែកុម្ភៈ ផ្ការីកក្នុងខែមីនា ផ្ការីកក្នុងខែមីនា… ក្នុងបទនេះមានផ្កាដែលមិនត្រូវបានគេដាក់ឈ្មោះជាភាសាសាមញ្ញ ដូច្នេះវាមិនអាចបកប្រែបានទេ។

baolaocai-br_z6789247325288-2e65a0524891e786b32ad2a91b6844df.jpg — កវី Po Sao Min ជនជាតិ Pa Di អ្នកនិពន្ធកំណាព្យ "ដើមឈើពីរពាន់ស្លឹក"។

មានឱកាសទៅលេងក្រុង Muong Khuong ខ្ញុំបានជួបកវី Po Sao Min ជនជាតិ Pa Di ដែលតែងកំណាព្យដ៏ល្បីល្បាញ “ដើមឈើពីរពាន់ស្លឹក”។ ថ្វីត្បិតតែមានវ័យចំណាស់ក៏ដោយ ក៏កវី ពៅ សៅមិញ នៅតែឧស្សាហ៍និពន្ធកំណាព្យ ដោយយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះវប្បធម៌ជាតិ។

កវី ពៅ សៅមីន មានប្រសាសន៍ថា ឧបករណ៍មូលគឺជាព្រលឹងរបស់ជនជាតិប៉ាឌី ហើយចម្រៀងប្រជាប្រិយគឺជាខ្លឹមសាររបស់ជនជាតិប៉ាឌី។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ រហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ន នៅតំបន់ Muong មានតែសិប្បករវ័យចំណាស់មួយចំនួនប៉ុណ្ណោះ ដែលចេះលេងឧបករណ៍មូល និងច្រៀងចម្រៀងប្រជាប្រិយ។ លោកយាយ Thao Phung Din និងលោក Thao Phung Chan ទាំងពីរមានអាយុជាង ៧០ឆ្នាំ ហើយទឹកដមសម្លេងច្រៀងក៏មិនខ្លាំងដូចពីមុនដែរ។ អ្នកស្រី ប៉ូ ជិនឌីន និងអ្នកស្រី ទឹង ឆាសែន មានអាយុជាង ៦០ឆ្នាំ។ នៅតំបន់ Muong គ្មានមនុស្សចេះធ្វើឧបករណ៍មូលទេ។ យុវជនប៉ាឌីមិនចាប់អារម្មណ៍នឹងបទចម្រៀងប្រជាប្រិយទេ។ ដូច្នេះហើយការថែរក្សាចម្រៀងប្រជាប្រិយ Pa Di គឺពិបាកណាស់។

baolaocai-br_z6789247336745-94e855d156b9e504163c6fd78b6fd4f7.jpg — កវី ពៅ សៅមីន ផ្ញើសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះអត្តសញ្ញាណវប្បធម៌ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះឧបករណ៍មូលទៅជាកំណាព្យ។

សម្រាប់កវី ពៅ សៅមីន ស្រឡាញ់អត្តសញ្ញាណវប្បធម៌ ស្រឡាញ់ឧបករណ៍មូល និងចម្រៀងប្រជាប្រិយត្រូវបានដាក់បញ្ចូលក្នុងកំណាព្យរបស់គាត់ រួមទាំងបទចម្រៀង “ប្រទេសខ្ញុំបៃតងជាមួយឧបករណ៍មូល” ដែលនិពន្ធដោយតន្ត្រីករ ទ្រុង ដាយ។ ក្នុងកំណាព្យ រូបភាពឧបករណ៍មូល តំណាងឱ្យភាពស្រស់ស្អាតនៃមាតុភូមិ ប្រទេសសន្តិភាព ដែលវិលត្រឡប់មកវិញម្តងហើយម្តងទៀត ជាប្រភពនៃមោទនភាព៖

“ទីក្រុងមួងឃួងមានពណ៌បៃតងខ្លាំង មេឃបៃតងខ្លាំងណាស់។

ព្រំដែនពណ៌បៃតង ដង្ហើមពណ៌បៃតង

ដូចជាព្រះច័ន្ទពេញលេញដូចជាព្រះអាទិត្យពេលព្រឹកក្តៅ

មាតុភូមិរបស់ខ្ញុំមានពណ៌បៃតងជាមួយនឹងបទភ្លេងមូល

មានខាងកើតក្រហម

ប្រទេសរបស់ខ្ញុំមានពណ៌បៃតងជាមួយនឹងបទភ្លេងមូល។

ខ្ញុំបានចាកចេញពីទឹកដីមឿង នៅពេលដែលពន្លឺថ្ងៃរសៀល បញ្ចេញពន្លឺដូចកង្ហារ កាត់តាមប្រហោងថ្ម ហូរធ្លាក់ចូលទៅក្នុងជ្រលងភ្នំខៀវស្រងាត់។ នៅលើជម្រាលខ្យល់ ស្ត្រីប៉ាឌីដែលត្រឡប់មកពីវាលស្រែបានជជែកគ្នាលេង និងច្រៀងបទ៖ "តោះទៅ បងប្អូនយើងទៅជាមួយគ្នា / យកដើមឈើបៃតងទៅផ្ទះដើម្បីជីកំប៉ុស / ជីកំប៉ុសគឺដើម្បីជីពោតនិងស្រូវឱ្យលូតលាស់បានល្អ / ដូច្នេះយើងអាចមានជីវិតរុងរឿង ... "

ប្រភព៖ https://baolaocai.vn/cung-dan-tron-nguoi-pa-di-post648331.html