ជនជាតិភាគតិចរក្សាភាសាកំណើតរបស់ពួកគេ។

និន្នាការនៃការធ្វើសមាហរណកម្ម ក្រុមជនជាតិភាគតិចរស់នៅជាមួយគ្នាដោយប្រើប្រាស់ភាសាសាមញ្ញ។ ក្រុមជនជាតិភាគតិចជាច្រើនដែលមានចំនួនប្រជាជនតិច "ភ័យខ្លាច" ក្នុងការប្រាស្រ័យទាក់ទងគ្នាជាភាសាកំណើតរបស់ពួកគេ។ ក្នុងគ្រួសារ៖ ជីដូនជីតា និងឪពុកម្ដាយកម្រនិយាយភាសាជនជាតិរបស់គេណាស់។ ក្មេងៗទៅសាលារៀន បន្ថែមពីលើការរៀនភាសាសាមញ្ញ ពួកគេក៏ព្យាយាមរៀនភាសាបរទេសយ៉ាងហោចណាស់មួយផងដែរ។ ដូច្នេះ ភាសាកំណើតរបស់ជនជាតិភាគតិចកាន់តែរសាត់ទៅៗ។

Báo Thái Nguyên•04/07/2025

នៅសាលា កុមារជនជាតិភាគតិចសិក្សាភាសាសាមញ្ញ (វៀតណាម) - រូបថតថតនៅសាលាបង្រៀនជនជាតិភាគតិច Thai Nguyen ។

កង្វះបរិយាកាសក្នុងការប្រើភាសាកំណើត

ខ្ញុំឧស្សាហ៍ទៅផ្សារលើដីភ្នំ Lam Vi, Than Sa, ឃុំ Nghinh Tuong អង្គុយនៅតូបផ្សារ ហើយផឹកស្រាពោតមួយចានជាមួយ "ក្មេងព្រៃ" ស្តាប់ការជជែកគ្នាអំពីការរើសទំពាំង និងចាប់ត្រី។ អ្វីដែលគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍បំផុតនោះគឺការឮ "ក្មេងព្រៃ" និយាយគ្នាជាភាសាជាតិសាសន៍របស់ខ្លួន។

ប៉ុន្តែនោះគឺជាច្រើនឆ្នាំមុន។ នៅក្នុងយុគសម័យឌីជីថលនៃយន្តការទីផ្សារ មនុស្សនៅតាមជ្រលងភ្នំក៏អាចទិញទំនិញបានដោយចុចកណ្តុរ ហើយអ្នកដឹកជញ្ជូននឹងប្រគល់ទំនិញទាំងនោះដល់ដៃរបស់ពួកគេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយទីផ្សារមិនបាត់ទេ។ ផ្សារនេះនៅតែមានការជួបជុំគ្នា ហើយ "ក្មេងព្រៃ" ដែលខ្ញុំបានជួបកាលពីឆ្នាំមុន ឥឡូវក្លាយជាជីដូនជីតាហើយ។ "ក្មេងព្រៃ" ជំនាន់ថ្មីកាន់តែសកម្ម គេនិយាយគ្នាជាភាសាចិនកុកងឺ។

ចែករំលែកជាមួយពួកយើង លោក Nong Dinh Long ជនជាតិ Tay ភូមិ Khau Dieu ឃុំ Binh Yen បានមានប្រសាសន៍ថា៖ ជាង៥០ឆ្នាំមុន ក្មេងៗយើងមិនហ៊ាននិយាយភាសាជនជាតិរបស់យើងពេលទៅសាលាទេ ព្រោះខ្លាចត្រូវបានមិត្តភ័ក្តិនិយាយលេងសើច។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅពេលដែលយើងទៅដល់ផ្ទះ អ្នកចាស់ទុំរបស់យើងនៅតែនិយាយគ្នាជាភាសាតាយ ដូច្នេះយើងអាចស្រូបវាបាន។

ក្រឡេកទៅមើលភ្នំដែលគ្មានដើមឈើធំៗ វាលស្រែត្រូវបានប្រើប្រាស់ដោយម៉ាស៊ីនជំនួសឱ្យកម្លាំងពលកម្មមនុស្ស ផ្លូវបេតុងដែលបើកចំហរឱបជួរភ្នំកំពុងនាំមនុស្សវ័យក្មេងទៅកាន់តំបន់ឧស្សាហកម្មប្រកបដោយសុខភាពល្អ។ ពួកគេជាមនុស្សជំនាន់ថ្មីចេះចាប់យកឱកាសគេចពីភាពក្រីក្រ។

លោក Duong Van Phong ជនជាតិម៉ុងនៅភូមិ Dong Tam ឃុំ Phu Luong បានឲ្យដឹងថា៖ «ប្រជាជនក្នុងវ័យធ្វើការភាគច្រើនចេញទៅធ្វើការ។ ដើម្បីសម្រួលដល់ការប្រាស្រ័យទាក់ទងគ្នា អ្នកគ្រប់គ្នាត្រូវចេះពីរបៀបនិយាយភាសាសាមញ្ញ។ ពេលធ្វើការនៅឆ្ងាយ មនុស្សអាចនិយាយបានតែភាសាជនជាតិរបស់ខ្លួន ពេលហៅសាច់ញាតិមកផ្ទះ។

នៅក្នុងបរិយាកាសដែលមានក្រុមជនជាតិភាគតិចជាច្រើនរស់នៅ និងធ្វើការជាមួយគ្នា ពិតណាស់មនុស្សគ្រប់គ្នាមានភាពសុខដុមជាមួយភាសាសាមញ្ញមួយ។ ព្រោះការនិយាយភាសារបស់អ្នកក៏ធ្វើឱ្យអ្នក«នៅក្រៅកន្លែង»ដែរ។ សិប្បករ Trieu Van Tuan ជនជាតិ Dao ឃុំ Quan Chu បានចែករំលែកថា៖ បក្ស រដ្ឋមានគោលនយោបាយអនុគ្រោះជាច្រើនសម្រាប់ជនជាតិភាគតិច រួមទាំងការរក្សាភាសា ប៉ុន្តែភាសានៅតែធ្លាក់ចុះទៅៗ។ បច្ចុប្បន្ននេះ នៅក្នុងសហគមន៍ San Diu មានយុវជនតិចតួចណាស់ដែលចេះនិយាយភាសារបស់ពួកគេ។

នៅក្នុងសង្គម កុមារជនជាតិភាគតិចទំនាក់ទំនងជាភាសាចិនកុកងឺ; លុះពេលហៅទៅផ្ទះសាច់ញាតិ ទើបពួកគេមានឱកាសនិយាយភាសាកំណើត។

ខ្ញុំបានជួបសិប្បករជាច្រើននាក់ដែលជាជនជាតិភាគតិច។ ពួកគេមានមោទនភាពដែលចេះភាសារបស់ពួកគេ ប៉ុន្តែពួកគេតែងតែសោកសៅព្រោះកូនរបស់ពួកគេមិនចង់រៀនភាសាកំណើតរបស់ពួកគេ។ ដោយសារតែពួកគេទៅសាលារៀន។ ដើម្បីសិក្សាឱ្យបានល្អ ពួកគេត្រូវចេះភាសាសាមញ្ញ និងរៀនភាសាបរទេសយ៉ាងហោចណាស់មួយ។

ភាសាកំណើតរបស់ជនជាតិភាគតិចត្រូវបានបាត់បង់តាមពេលវេលា។ នេះជារឿងជៀសមិនរួចទេ ព្រោះកុមារជនជាតិភាគតិចទៅសាលារៀនភាសាសាមញ្ញ (វៀតណាម)។ កុមារជាច្រើនមិនអាចនិយាយភាសាកំណើតរបស់ពួកគេបានទៀតទេ។

ដំណឹងល្អ

នៅលើរានហាលនៃផ្ទះឈើនោះ លោក Chu Van Cam ជនជាតិ Nung មកពីភូមិ Dong Luong ឃុំ Quang Son និងចៅៗរបស់គាត់បានប្រមូលផ្តុំគ្នាជុំវិញសៀវភៅដែលបាក់បែក។ នៅក្នុងសៀវភៅនោះ គឺជាប្រភពដើម ទំនៀមទម្លាប់ និងភាពស្រស់ស្អាតនៃវប្បធម៌ ដែលបានកត់ត្រាដោយព្រឹទ្ធាចារ្យរបស់ពួកគេនៅក្នុងអក្សរ Nom Nung ។ គាត់ប្រាប់យើងដោយមោទនភាពថា៖ ពេលទំនេរ ខ្ញុំតែងតែបង្រៀនចៅៗឲ្យអានពាក្យនីមួយៗ។ អក្សរពិបាករៀន ប៉ុន្តែនោះក៏ជាពេលដែលខ្ញុំបន្ថែមចំណេះដឹងរបស់កូនខ្ញុំ និងភាសានៃភាសាជនជាតិរបស់យើង។

លោក Chu Van Cam ភូមិ Dong Luong ឃុំ Quang Son ណែនាំកុមារក្នុងការរៀនអក្សរ Nom Nung។

ចេញពីលំយោល កូនសប្បាយចិត្តប៉ុណ្ណា ពេលបានស្តាប់ម្តាយ លន់តួជាមួយបទចម្រៀងដែលបន្សល់ទុករាប់ពាន់ឆ្នាំពីដូនតា។ សំឡេងនោះគឺជារបៀបដែលម្ដាយបង្រៀនភាសាដល់កូនៗរបស់ពួកគេ ជាមធ្យោបាយទំនាក់ទំនង និងថែរក្សា«ព្រលឹងវប្បធម៌» នៃជាតិរបស់ពួកគេ។

មកដល់ឃុំត្រៃកូវ សួរអំពីការបញ្ជូនភាសាម្តាយក្នុងចំណោមជនជាតិភាគតិច ពួកយើងត្រូវបានប្រជាជននៅតំបន់នោះរំឮកភ្លាមៗ។ Trieu Van Thuan ជនជាតិ Dao...

ពេលមកដល់ផ្ទះ យើងឃើញក្តារសរសេរ ហើយសិស្សកំពុងឧស្សាហ៍ព្យាយាមសរសេរអក្សរ Nom របស់ជនជាតិ Dao ។ នៅពេលសួរថាតើពួកគេចូលចិត្តរៀនភាសាកំណើតរបស់ពួកគេដែរឬទេ សិស្សញញឹមដោយអៀនខ្មាស់ ហើយនិយាយថា ៖ បាទ ប៉ុន្តែអក្សររបស់បុព្វបុរសយើងពិបាកចាំជាងអក្សរធម្មតាទៅទៀត។ លោក ធួន បានមានប្រសាសន៍ថា អស់រយៈពេលជិត ៩ ឆ្នាំមកហើយ ដែលមានមនុស្សប្រមាណ ១០០ នាក់បានមកផ្ទះរបស់លោកដើម្បីរៀនអក្សរ Nom Dao។

សញ្ញាល្អគឺថានៅតំបន់ដែលមានប្រជាជនជាច្រើននៃជនជាតិដូចគ្នារស់នៅ ដូចជាភូមិ Dao ក្នុងឃុំ Trai Cau ឃុំ Quan Chu និងឃុំ Phu Xuyen។ ភូមិ Mong ក្នុងឃុំ Phu Luong, Van Lang, និង Than Sa; ភូមិ San Diu នៅ Tan Khanh ឃុំ Nam Hoa និងវួដ Phuc Thuan... ដែលយើងបានទៅលេងនោះ មានមនុស្សជាច្រើនដែលស្ទាត់ជំនាញ "ភាសាពីរភាសា" ពោលគឺភាសាជនជាតិ និងភាសាសាមញ្ញ។

ចែករំលែកជាមួយពួកយើង លោក Luc Thanh Lam មេភូមិ Da Bac ឃុំ Tan Khanh បានមានប្រសាសន៍ថា៖ ភូមិនេះមានជាង ២១០ គ្រួសារ ប្រជាជនប្រហែល ១០០០ នាក់ ៩៩% ជាជនជាតិ San Diu ។ គ្រួសារភាគច្រើននិយាយគ្នាទៅវិញទៅមកជាភាសាកំណើត ដូច្នេះកុមារដឹងពីរបៀបស្តាប់ និងនិយាយ... បន្តិច។

លោក Trieu Trung Nguyễn ភូមិ Dao Khe Khoang ឃុំ Yen Trach បានឲ្យដឹងថា៖ ៧៤ គ្រួសារនៅក្នុងភូមិនេះមានតែ ១ នាក់ប៉ុណ្ណោះនៃជនជាតិផ្សេង (ជនជាតិ Muong)។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាភាសា Dao នៅភូមិជាភាសាសាមញ្ញ។

ដើម្បីកម្រិតការបាត់បង់ភាសាកំណើតក្នុងចំណោមជនជាតិភាគតិច ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំកន្លងទៅ ខេត្ត Thai Nguyen បានយកចិត្តទុកដាក់ និងវិនិយោគយ៉ាងច្រើនក្នុងការលើកកំពស់គុណភាពជីវិតរបស់ជនជាតិភាគតិច ជាពិសេសក្នុងការថែរក្សាភាសាកំណើត។

មន្ត្រីខេត្តរាប់រយនាក់ត្រូវបានមន្ទីរកិច្ចការផ្ទៃក្នុងរៀបចំដើម្បីរៀនភាសាជនជាតិតាយ និងម៉ុង។ មន្ទីរវប្បធម៌ កីឡា និងទេសចរណ៍បានពង្រឹងការរៀបចំកសាងគំរូ និងគំរូវប្បធម៌ក្នុងចំណោមជនជាតិភាគតិច។ ក្លឹបវប្បធម៌ និងសិល្បៈត្រូវបានបង្កើតឡើង ដែលជាបរិយាកាសដ៏ល្អសម្រាប់ជនជាតិភាគតិចក្នុងការបញ្ជូន និងថែរក្សាភាសាជនជាតិរបស់ពួកគេ។

ទោះបីជាវាមិនត្រូវបានគេនិយាយច្រើនក៏ដោយ វាជាសញ្ញាល្អដែលថា ជនជាតិភាគតិចកាន់តែច្រើនឡើងកំពុងចូលរួមក្នុងការរៀនភាសាកំណើតរបស់ពួកគេ ដោយបង្ហាញពីការយល់ដឹងរបស់ពួកគេក្នុងការថែរក្សា "ព្រលឹងជាតិ" ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំប្រាកដថា គ្មានបរិយាកាសណាល្អប្រសើរក្នុងការថែរក្សា និងថែរក្សាភាសារបស់ជនជាតិភាគតិចជាងគ្រួសារ ត្រកូល និងសហគមន៍ជនជាតិភាគតិចឡើយ។ នោះគឺទាំងផ្ទះគ្រួសារ និងសាលាដំបូងរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ។

ប្រភព៖ https://baothainguyen.vn/van-hoa/202507/nguoi-dan-toc-thieu-so-giu-gin-tieng-me-de-bb9230b/