សូមឱ្យបទសោកនាដកម្មស្ថិតស្ថេរជារៀងរហូត

នៅភូមិ Khuoi Le ឃុំ Bang Thanh អ្នកស្រី Hoang Thi My អាយុជាងហុកសិបឆ្នាំ នៅតែរក្សាទម្លាប់ច្រៀងបទឡូយនៅពេលណាដែលមើលថែចៅ ឬពេលទំនេរ។ តាំងពីក្មេងមក នាងស៊ាំនឹងពាក្យឡូឡា រៀនសូត្រពីម្ដាយ និងជីដូន។ បច្ចុប្បន្ននេះ នៅពេលដែលយុវវ័យជាច្រើនលែងចេះច្រៀងបទ ឡូឡា ជាភាសា តាយ បានក្លាយជាអ្នកថែរក្សា និងបង្រៀនបទល្បួងដល់ភូមិ។

Báo Thái Nguyên•09/07/2025

លោកយាយខ្ញុំ បង្រៀនកូនអ្នកភូមិ។

ថែរក្សាន្តតាមភូមិ

អ្នកស្រី ម៉ី មិនមែនជាមនុស្សតែម្នាក់គត់ដែលចេះច្រៀងបទភ្លេងការនៅក្នុងភូមិ ប៉ុន្តែអ្នកស្រីប្រហែលជាជាអ្នកដែលរក្សាបាននូវបទឡូឡាចាស់បំផុតរបស់ជនជាតិតាយ។ សម្រាប់នាង ការលេងសើចមិនមែនគ្រាន់តែជាទម្លាប់ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែជាផ្នែកមួយនៃអត្តសញ្ញាណវប្បធម៌ ដោយបន្តនូវតម្លៃប្រពៃណីដែលបន្សល់ទុកដោយជីដូនជីតា និងឪពុកម្តាយរបស់នាង។ រាល់ពេលដែលនាងកាន់ចៅ ឬពេលទំនេរ សំឡេងលលកលាន់ឮឡើងនៅក្នុងផ្ទះឈើប្រណិតតូចរបស់នាង ដែលជាមធ្យោបាយមួយដើម្បីភ្ជាប់ជំនាន់មួយទៅជំនាន់មួយទៀត។

“កាលពីមុន ម្តាយខ្ញុំធ្លាប់ដឹកខ្ញុំលើខ្នង ដើម្បីឲ្យខ្ញុំគេងពេលគាត់ធ្វើការ បងប្អូនខ្ញុំធ្វើដូចគ្នា ម្តាយខ្ញុំនៅតែលើកខ្ញុំឡើងលើខ្នង ដើម្បីច្រៀងបទពិរោះៗ ក្រោយមកចៅៗរបស់ខ្ញុំក៏លង់នឹងបទភ្លេងនោះដែរ ខ្ញុំស្តាប់ច្រើនណាស់ ដឹងហើយនឹកឃើញហើយ” ច្រៀងផ្ទាល់។

ពេលរសៀលដ៏ស្ងប់ស្ងាត់ សំឡេងលន្លង់លន្លោច ជួនកាលស្រទន់ ជួនកាលប្រញាប់ប្រញាល់ដូចជំហានដើរលើវាលស្រែ ដំណើររឿងសាមញ្ញៗ ស្រើបស្រាល តែជ្រៅជ្រះនៃជីវិត។ Lullaby មិនត្រឹមតែជួយឱ្យកុមារគេងលក់ស្រួលប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងមានចំណេះដឹង មេរៀនអំពីការងារ ស្នេហាគ្រួសារ និងការដឹងគុណចំពោះធម្មជាតិ។

អ្នកស្រី ម៉ី បាននិយាយថា នៅក្នុងសហគមន៍តាយបុរាណ សំឡេងលលកនីមួយៗ មិនត្រឹមតែជាបទលលកសម្រាប់ដាក់កូនឱ្យគេងប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងបង្កប់នូវសុបិនដ៏សាមញ្ញរបស់ម្តាយ និងជីដូនផងដែរ។ ក្នុងចំណោមនោះ មានសុបិនឃើញជីវិតពេញវាលស្រែ ក្របី និងពេលរសៀលច្រូតកាត់ស្រូវ។ Lullabies ដូចជា:

“…ស្លាបព្រាសូត្រពេញអាវពីរ/ ចាបមានកូនមាន់ប្រាំពីរ/ ម្នាក់ទៅបោកខោអាវ/ ម្នាក់ទៅធ្វើម្ហូប រង់ចាំម្តាយមកផ្ទះ…”

ដូច្នេះ Lullabies មិនត្រូវបានប្រើយ៉ាងសាមញ្ញដើម្បីលួងកុមារឱ្យគេងនោះទេ ប៉ុន្តែវាក៏ជាវិធីសាស្ត្រ នៃការអប់រំ ផងដែរ។ កុមារពីលំយោលត្រូវបានបង្រៀនពីរបៀបរស់នៅ របៀបស្រឡាញ់ និងស្រឡាញ់តម្លៃក្នុងជីវិត។ បទចម្រៀងទាំងនោះអាចជាបទសាមញ្ញ ប៉ុន្តែវាជាមេរៀនដ៏មានតម្លៃដើម្បីបង្ហាញដល់កុមារ។

លោកយាយ My បានសម្តែងបទភ្លេងការក្នុងពិធីទទួលមរតកវប្បធម៌អរូបីនៃសិល្បៈប្រជាប្រិយ របាំត្រុដិរបស់ជនជាតិ Tay នៅឃុំ Giao Hieu (បច្ចុប្បន្នឃុំ Bang Thanh)។

អ្នកស្រី My បានសម្តែងក្នុងពិធីទទួលបេតិកភណ្ឌវប្បធម៌អរូបី "សិល្បៈប្រជាប្រិយរបស់ជនជាតិ Tay នៅឃុំ Giao Hieu" (បច្ចុប្បន្នឃុំ Bang Thanh)។

មរតក "បីគ្មាន" និងដំណើរនៃការអភិរក្សបេតិកភណ្ឌ

ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ lullabies បានក្លាយជារឿងធម្មតា។ កុមារជាច្រើនលែងដេកដោយជីដូន ឬម្តាយរបស់គេទៀតហើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ មានទូរសព្ទ និងទូរទស្សន៍។ អ្នកស្រី ម៉ី មានការព្រួយបារម្ភ៖ «គ្មានអ្នកណាចាំ គ្មានអ្នកច្រៀងទេ។ ចាញ់បោកគេ បាត់បង់ឫស»។ ដូច្នេះនាងទទួលយកការបង្រៀន។ គ្មានក្រដាស ឬប៊ិច គ្មានថ្នាក់រៀន។ ឲ្យតែអ្នកណាចង់រៀន នាងនឹងបង្រៀន ពេលខ្លះនៅផ្ទះ ពេលខ្លះនៅទីធ្លា សូម្បីតែច្រៀង ពេលធ្វើការនៅស្រែ។ មនុស្សម្នាហៅនាងថា “អ្នកដែលឆ្លងកាត់ទាំងបីនេះ”៖ គ្មានការហ្វឹកហាត់ មិនមានការឡើងចុះឬចុះ មិនមានការលាក់បាំងយានឡើយ។

Lullaby មិនត្រឹមតែច្រៀងក្នុងពេលបង្រៀនសាសនាប៉ុណ្ណោះទេ។ វាក៏មានវត្តមាននៅក្នុងឱកាសពិសេសផងដែរ ដូចជាពិធីពេញមួយខែរបស់ទារក។

នៅថ្ងៃខួបកំណើតពេញមួយខែរបស់គាត់ លោក Hoang Dinh An កូនប្រុសរបស់លោក Hoang Van Su នៅភូមិ Na Hin ត្រូវបានក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់អញ្ជើញឱ្យច្រៀងបទឡូឡាដើម្បីអបអរសាទរ។ នៅក្នុងផ្ទះឈើប្រណិតពោរពេញដោយញាតិសន្តានទាំងសងខាង អ្នកស្រី ម៉ី បានអង្គុយកាន់កូន ហើយច្រៀងយ៉ាងស្រទន់ដូចជាដកដង្ហើមថា៖

“លួង…កូន… កូនគេងទៅ/ គេងឲ្យលក់ស្រួល/ ថ្ងៃល្អ ខ្ញុំនឹងដឹកអ្នកលើខ្នងដើម្បីលក់ទឹកភ្នែក/ ដូច្នេះចាប់ពីពេលនេះតទៅ កូននឹងបានសុខ/… ជូនពរលោកយាយលោកតាឆាប់ធំឡើង/ រាល់ថ្ងៃកូននឹងធំធាត់ដូចដើមចេក…”។

ពេលនេះបើទោះជាមានវ័យចំណាស់ក៏ពិតមែនតែអ្នកស្រី ម៉ី នៅតែរក្សាទម្លាប់ច្រៀងឡូឡាដដែល។ ជួនកាលនាងច្រៀងជូនចៅ ជួនកាលនាងច្រៀងដើម្បីនឹកដល់បទចាស់។ នាងបង្រៀនអ្នកណាដែលចង់រៀនយ៉ាងក្លៀវក្លា។ នាងនិយាយថា៖ «ដរាបណាខ្ញុំអាចចាំបាន ខ្ញុំនឹងបន្តច្រៀង ឲ្យតែមានអ្នកស្តាប់ ខ្ញុំនឹងបន្តបង្រៀន»។ ត្រឹមតែមួយគត់គឺគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីរក្សាលក្ខណៈវប្បធម៌ក្នុងភូមិ…

ជាមួយនឹងគុណតម្លៃដ៏ថ្លៃថ្លានោះ នៅថ្ងៃទី 1 ខែមិថុនា ឆ្នាំ 2023 របាំត្រុដិរបស់ជនជាតិ Tay នៅឃុំ Giao Hieu (បច្ចុប្បន្នឃុំ Bang Thanh) ត្រូវបានបញ្ចូលក្នុងបញ្ជីបេតិកភណ្ឌវប្បធម៌អរូបីជាតិដោយក្រសួងវប្បធម៌ កីឡា និងទេសចរណ៍។

ប្រភព៖ https://baothainguyen.vn/van-hoa/202507/de-loi-ru-con-mai-0a0199e/