និទាឃរដូវឮឃ្លា "តោះធ្វើជាមិត្ត"

ក្នុងរដូវផ្ការីក មកដល់ភូមិកោះ Ha Nam (ទីរួមខេត្ត Quang Yen) ហើយស្តាប់ចម្រៀងប្រជាប្រិយ ភ្ញៀវនឹងយល់ និងស្រលាញ់ទឹកដី និងប្រជាជននៅទីនេះថែមទៀត។

យោងតាមកំណត់ត្រាប្រវត្តិសាស្ត្រ កោះ Ha Nam ធ្លាប់ជាផ្ទះសំបែងធំមួយនៅមាត់ទន្លេ Bach Dang ប៉ុន្តែចំនួនប្រជាជនរបស់វាមានចំនួនតិច និងខ្ចាត់ខ្ចាយ។ ទន្ទឹមនឹងនេះ ការការពារទំនប់ទឹក ប្រព័ន្ធធារាសាស្រ្ត និងរដូវ កសិកម្ម ទាមទារឱ្យមានកម្រិតខ្ពស់នៃការតភ្ជាប់ និងការឯកភាព។ ដោយសារតែតម្រូវការសម្រាប់ការរួបរួមសហគមន៍ អ្នកស្រុកបុរាណបានបង្កើតបទចម្រៀងប្រជាប្រិយរួមទាំងបទចម្រៀងផងដែរ។ ដូច្នេះហើយ នៅដើម និងចុងបញ្ចប់នៃវគ្គច្រៀងនីមួយៗ សិល្បករនឹងចាប់ផ្តើមដោយឃ្លាថា "Duyen ket ban minh oi!"។ បទចម្រៀងនេះបានជួយស្វែងរកមិត្តបង្កើត Guild ដើម្បីសហការក្នុងការងារ។ បទចម្រៀងក៏បានជួយឱ្យពួកគេបំភ្លេចទុក្ខលំបាកក្នុងជីវិតដែលតស៊ូជាមួយខ្យល់ ព្រះអាទិត្យ ភ្លៀង ជំនោរ និងគ្រោះរាំងស្ងួត។

ពីមួយជំនាន់ទៅមួយជំនាន់ បទចម្រៀងនេះត្រូវបានបន្ត បំពេញបន្ថែម កែសម្រួល និងបង្កើនដោយសិល្បករប្រជាប្រិយអនាមិក។ ពីបទចម្រៀងកំឡុងពេលធ្វើការ សម្រាក និងពិធីបុណ្យរាំវង់ បណ្តើរៗ ក្លាយជាវិធីច្រៀងចម្រៀងស្នេហា បង្កើតចំណងមិត្តភាពពេញមួយជីវិតរបស់កសិករ និងអ្នកនេសាទដែលខិតខំធ្វើការ និងនៅជាប់សមុទ្រ និងវាលស្រែនៃស្រុកកំណើត។ ដូច្នេះហើយបានជាបទ ឌឺយិន កេត ហាមមិញ អូយ ចាប់ពីដើមមកច្រៀងជា«ឌួងកេតបានទិនញី!»។

បើនិយាយពីបទភ្លេងពិណពាទ្យ គឺមានតែមួយបទ។ កាលពីមុនការច្រៀងមិនមានអមទេ។ ទំនុកច្រៀងគឺជាការនិពន្ធផ្ទាល់មាត់ដែលបានបន្សល់ទុកជាច្រើនជំនាន់។ ជំនាន់នីមួយៗ និងអ្នកចម្រៀងនីមួយៗ ពេលខ្លះបន្ថែម ឬដកចេញបន្តិចបន្តួច ឬកែសម្រួលវាតាមចំណូលចិត្តរបស់ពួកគេ។ បើប្រៀបធៀបទៅនឹងបទភ្លេងប្រជាប្រិយផ្សេងទៀត ភាពខុសប្លែកគ្នានេះបានបង្កើតលក្ខណៈពិសេសប្លែក និងទាក់ទាញ ដែលស័ក្តិសមសម្រាប់ជីវិតពិតដ៏សម្បូរបែប និងចម្រុះ។

លោក Thanh Quyet សមាជិកនៃសមាគមសិល្បករប្រជាប្រិយវៀតណាម ប្រធានក្លឹបចម្រៀង Quang Yen Dum បានឲ្យដឹងថា៖ បើនិយាយពីទម្រង់ ការច្រៀងរាំជាធម្មតាសម្តែងដោយបុរសតែម្នាក់ និងស្រ្តីម្នាក់ ហៅថា ចាវឌៀន ឬតុងណាំ តុងនូ ដែលជារឿយៗធ្វើឡើងក្នុងពិធីបុណ្យនិទាឃរដូវ ក្នុងការងារផលិតកម្មនៅតាមវាលស្រែ ឬនៅតាមទន្លេ និងសមុទ្រ។ ពាក្យថា ឌុំ សំដៅលើចំនួនមនុស្សក្នុងក្រុម ឬមួយក្រុមពី 5 ទៅ 10 នាក់ ការច្រៀងឆ្លើយឆ្លងក្នុងក្រុមអាចជាពេលដែលពួកគេទើបតែបានជួប ឬជួបគ្នាលើកដំបូង មនុស្សច្រៀងសួរសុខទុក្ខ ដូចជាការណែនាំខ្លីៗអំពីខ្លួន ក្នុងពេលជាមួយគ្នាចង់រាប់អានមិត្ត។ ឧទាហរណ៍៖ "វាសនាដែលធ្វើឱ្យមិត្តសម្លាញ់ / ខ្ញុំសូមស្វាគមន៍បុណ្យនិទាឃរដូវ / ខ្ញុំជំរាបសួរភ្ញៀវទាំងអស់ទាំងជិតទាំងឆ្ងាយដែលអង្គុយនៅទីនេះ ... "។

ផ្នែកដែលគួរឱ្យចងចាំបំផុតនៃបទចម្រៀងគឺផ្នែកលា។

តាមអ្នកស្រី Thanh Quyet ទំនុកច្រៀងចាប់ផ្ដើមដោយឃ្លា «Duyen ket ban minh oi» ហើយបញ្ចប់ដោយសញ្ញាហៅគ្នាទៅវិញទៅមកច្រៀង។ ទាំងនោះគឺជាអត្ថបទប្រសព្វគ្នា មិនមែនជាផ្នែកនៃខ្លឹមសារនោះទេ។ ប៉ុន្តែតាមពិតទៅ តាមការវិភាគខាងលើ ធម្មជាតិនៃមិត្តភាពមិនថា "មិញអយ" ឬ "ទិនញី" ក៏បង្ហាញពីការចែករំលែកក្តីស្រលាញ់រួមនៃការច្រៀងរាំ។

ដោយសារតែមុខងារនៃការរាប់អានមិត្តភ័ក្តិ និងស៊ីជម្រៅនៃទំនុកច្រៀង បទភ្លេងទាក់ទាញអ្នកចូលរួម ជាពិសេសយុវជន និងយុវនារីពីអតីតកាល។ ធម្មតា គេអាចច្រៀងតាមមាត់ទន្លេ វាលស្រែ ឬតាមសាលាភូមិ។ បទភ្លេងត្រូវបានរៀបចំឡើងក្នុងពិធីបុណ្យនិទាឃរដូវក្នុងលក្ខណៈរ៉ូមែនទិក រៀបចំ និងយ៉ាងឱឡារិក។ ជាពិសេសអ្នកចម្រៀងមិនបន្ថែមពាក្យអសុរោះ ឬអាសអាភាសឡើយ ហើយច្រៀងក្នុងលក្ខណៈសក្តិសមនឹងសុភាពបុរស។ ក្នុងពិធីបុណ្យនិទាឃរដូវ យុវជន និងយុវនារីជាច្រើនច្រៀងបទភ្លេងយ៉ាងពិរោះរណ្តំចិត្ត រហូតភ្លេចថ្ងៃទាំងយប់។ មកពីស្រលាញ់ការច្រៀងក៏លង់ស្រលាញ់គ្នារហូតក្លាយជាប្ដីប្រពន្ធ។

តាមពិតទៅ ការច្រៀងរាំវង់មានរយៈពេលយូរ ដោយសារនិស្ស័យនៃការសន្ទនា ដោយភាគីម្ខាងច្រៀង riddles និងភាគីម្ខាងដោះស្រាយ riddles ។ ដោយសារតែការប្រកួតប្រជែងនោះ អ្នកចម្រៀងត្រូវការសមត្ថភាពឆ្លើយតប និងត្រូវការចំណេះដឹងច្រើន។ យ៉ាងណាមិញ ទោះឈ្នះ ឬចាញ់ ក្នុងការច្រៀងក៏គ្មានអ្នកណាស្ដាយដែរ ព្រោះការច្រៀងកាន់តែយូរ កាន់តែស្គាល់គ្នាយូរ។ ពួកគេច្រៀងកាន់តែច្រើន មានឱកាសកាន់តែច្រើនក្នុងការជ្រើសរើសមិត្តរួមព្រលឹងរបស់ពួកគេ។ ដូច្នេះហើយ រាល់ពេលដែលពួកគេនិយាយលាមិត្តភ័ក្តិ ការច្រៀងបទ តែងតែពោរពេញដោយក្តីស្រលាញ់ និងអាឡោះអាល័យ។ ពិធីជប់លៀងបានបញ្ចប់ហើយ ប៉ុន្តែអ្នកស្នាក់នៅ និងអ្នកដែលទៅមិនអាចចែកផ្លូវគ្នាបានទេ។

យោងតាមវិចិត្រករ Meritorious Thanh Quyet អត្ថន័យនៃបទចម្រៀងគឺសាមញ្ញដូចជាផ្កានៃវាល ប៉ុន្តែក៏មានភាពស្មោះត្រង់ដូចធម្មជាតិរបស់អ្នកភូមិនៅជនបទ។ ជាចម្រៀងមួយបទដែលមានសាច់រឿងជាច្រើនក្នុងវប្បធម៌ប្រពៃណីដ៏ជ្រាលជ្រៅ ដែលត្រូវបន្តគោរព ថែរក្សា និងអភិរក្ស។

ប្រភព