ដប់ពីរសតវត្សនៃអក្សរសិល្ប៍ជប៉ុន [វគ្គចុងក្រោយ]

ក្នុងចំណោមអ្នកតំណាងដ៏ប៉ិនប្រសប់នៃសម័យកាលនេះគឺ Nakagami Kenji និង Matsumoto Seicho - អ្នកនិពន្ធម្នាក់បានកើតក្រោយសង្គ្រាម ហើយម្នាក់ទៀតចាប់ផ្តើមសរសេរបន្ទាប់ពីសង្គ្រាម។

អក្សរសិល្ប៍តាំងពីឆ្នាំ 1945

រហូតដល់ទសវត្សរ៍ឆ្នាំ 1970 ក្នុងវិស័យ "អក្សរសិល្ប៍សុទ្ធ" អ្នកនិពន្ធប្រុសស្រីមានកង្វល់ខាងសាសនា នយោបាយ សង្គម ឬស្វែងរកអរិយធម៌អឺរ៉ុប-អាមេរិក ដើម្បីឆ្លើយសំណួរថា "តើត្រូវរស់នៅដោយរបៀបណា?"; នេះគឺនៅក្នុងប្រពៃណីនៃការស្វែងរកវិធីដើម្បី "ប្រព្រឹត្ត" នៃលទ្ធិខុងជឺ។

ប្រឈមមុខនឹងភាពចលាចលនៃជីវិតសម័យទំនើប អ្នកនិពន្ធជំនាន់ក្រោយ (អាយុប្រហែល 30-40 ឆ្នាំ) មិនមានការស្វែងរក "ធ្ងន់ធ្ងរ" អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ ហើយមិនមានភាពរួសរាយរាក់ទាក់ក្នុងគ្រប់ទិដ្ឋភាពទាំងអស់។ ក្នុងចំណោមអ្នកតំណាងដ៏ប៉ិនប្រសប់នៃសម័យកាលនេះគឺ Nakagami Kenji និង Matsumoto Seicho - អ្នកនិពន្ធម្នាក់បានកើតក្រោយសង្គ្រាម ហើយម្នាក់ទៀតចាប់ផ្តើមសរសេរបន្ទាប់ពីសង្គ្រាម។

Nakagami Kenji (1946 - 1992) មានភាពល្បីល្បាញជាអ្នកនិពន្ធជប៉ុនដំបូង និងតែមួយគត់ក្រោយសង្គ្រាមរហូតមកដល់បច្ចុប្បន្នដើម្បីកំណត់អត្តសញ្ញាណជាសាធារណៈថាជា Burakumin (ក្រុមមនុស្សដែលត្រូវបានកាត់ចោលទៅបាតសង្គមជប៉ុនពេញមួយប្រវត្តិសាស្រ្តរបស់ប្រទេសជប៉ុន)។

គាត់មិនបានបញ្ចប់ការសិក្សាពីសកលវិទ្យាល័យទេ ហើយបានសរសេរប្រលោមលោកដែលខុសពីមនុស្សចាស់ទាំងជំនាន់របស់គាត់។ ស្នាដៃរបស់គាត់ពិពណ៌នាអំពីបទពិសោធន៍ជីវិតដ៏ខ្លាំងក្លារបស់បុរស និងស្ត្រីដែលតស៊ូដើម្បីរស់នៅក្នុងសហគមន៍ Burakumin នៅភាគខាងលិចប្រទេសជប៉ុន។ នៅក្នុងប្រលោមលោករបស់គាត់ Nakagami ជារឿយៗត្រលប់ទៅសហគមន៍ Burakumin ជាកន្លែងដែលគាត់ធំឡើង។

ប្រលោមលោកដ៏ល្បីល្បាញបំផុតរបស់គាត់រួមមាន: Cape (Misaki, 1976) ដែលបានឈ្នះរង្វាន់ Akutagawa ក្នុងឆ្នាំ 1976, សមុទ្រនៃដើមឈើក្រៀមក្រំ ( Karekinada, 1977) ដែលបានឈ្នះទាំងពានរង្វាន់អក្សរសាស្ត្រ Mainichi និង Geijutsu ក្នុងឆ្នាំ 1977, The Supreme Moment at the End of the Earth ), Tojious Noate-Th. (Sennen no Yuraku, 1982), Wings of the Sun (Nichirin no Tsubasa, 1984) និង ការមើលងាយ (Keibetsu, 1992)។ Nakagami ក៏បានសរសេរជាភាសាអង់គ្លេស និងបារាំងផងដែរ។ នៅកម្រិតភាពល្បីល្បាញ គាត់បានស្លាប់ដោយសារជំងឺមហារីកនៅអាយុ 46 ឆ្នាំ។

អ្នកនិពន្ធ Matsumoto Seicho ។

Matsumoto Seicho (1909-1992) គឺជាអ្នកនិពន្ធដែលត្រូវបានផ្តល់កិត្តិយសដល់ការពេញនិយមរឿងប្រឌិតស៊ើបអង្កេត និងប្រឌិតប្រវត្តិសាស្ត្របុរាណ។

ស្នាដៃរបស់គាត់ជារឿយៗឆ្លុះបញ្ចាំងពីបរិបទសង្គមកាន់តែទូលំទូលាយ និងការបំភិតបំភ័យក្រោយសង្គ្រាម ដោយពណ៌នាអំពីធាតុនៃចិត្តវិទ្យារបស់មនុស្ស និងជីវិតប្រចាំថ្ងៃក្នុងរចនាប័ទ្មសាមញ្ញមួយ។

គាត់មិនបានបោះពុម្ពស្នាដៃដំបូងរបស់គាត់រហូតដល់គាត់មានអាយុ 40 ឆ្នាំ ប៉ុន្តែក្នុងរយៈពេល 40 ឆ្នាំបន្ទាប់គាត់បានបោះពុម្ពជាង 450 ស្នាដៃ រួមទាំងប្រលោមលោកប្រវត្តិសាស្ត្រ និងរឿងរាវរក។

ប្រលោមលោកស៊ើបអង្កេតដ៏ល្បីល្បាញបំផុតរបស់គាត់រួមមាន Inspector Imanishi Investigates (Suna no Utsuwa, 1961) និង Flag of Fog (Kiri no Hata, 1961) ដែលត្រូវបានបកប្រែជាភាសាជាច្រើន រួមទាំងភាសាអង់គ្លេសផងដែរ។ Matsumoto បានចូលទៅក្នុងមនោសញ្ចេតនាប្រឆាំងនឹងជនជាតិអាមេរិកជាមួយនឹងការងារ "មិនប្រឌិត" ដ៏ល្បីល្បាញរបស់គាត់ Black Fog នៅប្រទេសជប៉ុន (Nihon no Kuroi Kiri, 1960) ដែលក្នុងនោះអ្នកស៊ើបអង្កេតដ៏មានគំនិតច្នៃប្រឌិត បានបង្ហាញពី ការឃុបឃិតដ៏ធំដែលពាក់ព័ន្ធនឹងភ្នាក់ងារសម្ងាត់អាមេរិក ឧប្បត្តិហេតុដ៏ល្បីល្បាញ និងឧក្រិដ្ឋកម្មដែលមិនអាចដោះស្រាយបាននៅក្នុងសម័យក្រោយសង្គ្រាម។ Matsumoto Seicho ចាប់អារម្មណ៍លើបុរាណវិទ្យា និងប្រវត្តិសាស្ត្របុរាណ។

ប្រលោមលោក និងរឿងខ្លីមួយចំនួនផ្សេងទៀតរបស់គាត់៖ ប្រលោមលោក៖ ជញ្ជាំងភ្នែក (Me no Kabe, 1958); សមុទ្រខ្មៅនៃដើមឈើ (Kuroi Jukai, 1960); អាកប្បកិរិយា និងទំនៀមទម្លាប់នៃសម័យកាល (Jikan no Shūzoku, 1962); ប្រាសាទកញ្ចក់ (Garasu no Shiro, 1976); ទឹកហូរ (Uzu, 1977); ផ្លូវនៃសេចក្តីប្រាថ្នា (Irodorigawa, 1983); មេឃខ្មៅ (Kuroi Sora, 1988); ភាពឆ្កួតនៃព្រះ (Kamigami no Ranshin, 1997) ។ រឿងខ្លី៖ កាក់របស់សៃហ្គោ (Saigō Satsu, 1951); ប្រវត្តិសាស្ត្រជប៉ុនបុរាណរបស់ Seichō (Seichō Tsūshi, 1976 - 1983) ។

សៀវភៅដែលលក់ដាច់បំផុតទាំងបីនៅក្នុងប្រទេសជប៉ុនក្នុងទសវត្សរ៍ទី 80 និងដើមទសវត្សរ៍ទី 90 នៃសតវត្សចុងក្រោយគឺ៖ ខុងជឺ (ដោយ Inoue Yasushi), Totto Chan (ដោយ Kuroyanagi Testsuko - រឿង អប់រំ របស់កុមារ បកប្រែជាភាសាវៀតណាម និងច្រើនជាងពីរដប់ភាសា)។ ទាក់ទងនឹងវិទ្យាសាស្ត្រ សៀវភៅស្តីពីការសំរបសំរួលពណ៌ (ដោយ Sibukawa និង Y. Takashasi) ។ ស្នាដៃទាំងនោះមិនមែនជាសៀវភៅដែលមានតម្លៃនោះទេ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សៀវភៅដែលលក់ដាច់បំផុតទាំងបីនៅក្នុងប្រទេសជប៉ុនឆ្លុះបញ្ចាំងពីចំណាប់អារម្មណ៍ដែលមានសុខភាពល្អនៃសង្គមដែលមានស្ថិរភាពនៅក្នុងបរិបទនៃការអភិវឌ្ឍន៍ទូទៅ។

ចូលដល់សតវត្សរ៍ទី 21 ដោយមិនគិតពីមនោគមវិជ្ជា មិនថាស្រលាញ់ ឬស្អប់ជប៉ុន គ្មានប្រទេស ឬប្រជាជនណាអាចព្រងើយកន្តើយនឹងការរីកចម្រើនរបស់ប្រទេសជប៉ុនបានឡើយ។

ភូមិសាស្ត្រ និងប្រវត្តិសាស្ត្របានបង្កបញ្ហាស្រដៀងគ្នាសម្រាប់វៀតណាម និងជប៉ុន ដែលអាចខុសគ្នាក្នុងកាលៈទេសៈ និងពេលវេលា។ ប្រទេសទាំងពីរស្ថិតនៅក្នុងតំបន់អាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិក ដែលជាតំបន់កណ្តាលនៃសតវត្សទី 21; ទាំងពីរត្រូវបានទទួលឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងពីវប្បធម៌ចិន (ជាពិសេសលទ្ធិខុងជឺ និងព្រះពុទ្ធសាសនា) ប៉ុន្តែអ្នកទាំងពីរបានរក្សាអត្តសញ្ញាណរបស់ពួកគេ និងបង្កើតវប្បធម៌ជាតិតែមួយគត់។ នៅក្នុងសតវត្សទី 16-19 ទាំងពីរបានចូលទៅក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយលោកខាងលិចនិងគ្រិស្តសាសនា; ទាំងពីរត្រូវតែធ្វើទំនើបកម្មតាមរយៈឧស្សាហូបនីយកម្ម។

ជាពិសេសលើវិស័យវប្បធម៌ ប្រជាជាតិទាំងពីរត្រូវដោះស្រាយបញ្ហាស្រដៀងគ្នាមួយចំនួន៖ ទំនាក់ទំនងរវាងទំនើបកម្ម និងប្រពៃណី រវាងបូព៌ា និងខាងលិច រវាងការច្នៃប្រឌិត និងការច្នៃប្រឌិត រវាងជាតិ និងអន្តរជាតិ រវាងវប្បធម៌សម្ភារៈ និងវប្បធម៌ខាងវិញ្ញាណ... ប្រទេសជប៉ុនដើរតាមប្រព័ន្ធនយោបាយ និងសង្គមខុសគ្នា និងមានអតីតកាលខុសពីវៀតណាម។ ប៉ុន្តែនោះមិនមែនមានន័យថា ការស្រាវជ្រាវយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ និងគោលបំណងលើវប្បធម៌ជប៉ុន មិនជួយយើងក្នុងដំណើរការកសាងវប្បធម៌ជាតិ និងសង្គមនិយមនោះទេ។

ប្រភព