លោក លី ពន្យល់យ៉ាងកំប្លែងអំពីយុទ្ធសាស្ត្រយោធា និងសរសេររបាយការណ៍។

ខ្ញុំបានប្រាប់ច្រើនដងក្នុងបទសម្ភាសន៍ថា កាលខ្ញុំនៅជានិស្សិត ខ្ញុំសរសេរឱ្យកាសែតមុនគេ ព្រោះខ្ញុំ "ញ៉ាំកាសែត ដេកកាសែត និងយល់សប្តិឃើញកាសែត"។ ក៏ព្រោះតែ… ខ្ញុំមានលុយញ៉ាំអាហារតាមចិញ្ចើមផ្លូវ។ នៅពេលនោះ ខ្ញុំបានរាយការណ៍ជាប្រចាំសម្រាប់កាសែតពីរគឺ Lao Dong និង Van Nghe Tre។ ដោយចេតនាឬអត់ របាយការណ៍ "អក្សរសាស្ត្រ" នៃកាសែតទាំងពីរដែលឈានដល់កម្រិតកំពូលនៅពេលនោះ ទាំងពីរមានតម្លៃពិតប្រាកដណាស់ 1 តម្លឹងមាស។ អូ! ខ្ញុំភ្ញាក់ពីដំណេកពេញមួយជីវិតរបស់ខ្ញុំក្នុងនាមជាសិស្សក្រីក្រម្នាក់ ជួលផ្ទះដែលហ៊ុំព័ទ្ធដោយស្រីពេស្យា និងអ្នកញៀនថ្នាំ (ដូចកាលនោះ) ហើយទទួលបានសួយសារអាករ មាស១តម្លឹងរាល់ពេល។ បន្ទាប់មក ក្រោយមក ខ្ញុំមានសំណាងឈ្នះរង្វាន់ទីមួយ រង្វាន់ទីពីរ និងរង្វាន់ទីបី និងការលើកទឹកចិត្តជាច្រើននៅក្នុងការប្រកួតរាយការណ៍របស់ Lao Dong ។

អាពាហ៍ពិពាហ៍ចុងក្រោយនៃឆ្នាំ, ការសរសេរភាសាបារាំង, អត្ថបទរូបថត, រូបភាព 1

ជាមួយនឹងរង្វាន់បន្តិចបន្តួច ខ្ញុំកាន់តែមានទំនុកចិត្តបន្តិចក្នុងការ "វាយប្រហារ" និងជួបជាមួយក្រុមវិចារណកថា ឡាវដុង។ គោលបំណងគឺចង់ឃើញអ្នកកាសែតល្បីៗដែលខ្ញុំអានក្នុងកាសែតរាល់ថ្ងៃ “ឮសំឡេងគេ តែមិនឃើញទម្រង់គេ”។ ជាការពិតណាស់ លោក Ly Sinh Su (Ha Van, Tran Duc Chinh, Tran Chinh Duc) គឺជាមនុស្សដែលខ្ញុំចង់ដឹងជាងគេ។

ប្រសិនបើរាប់ពីឆ្នាំ 1994 វាមានរយៈពេល 3 ទសវត្សរ៍មកហើយចាប់តាំងពី "ទីធ្លាពោរពេញដោយស្លឹកឈើជ្រុះ" ហើយគ្មានអ្វីផ្សេងទៀតទេ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំពិតជាមិនចាំថាពេលណាដែលខ្ញុំបានជួបលោក លី ស៊ិញស៊ូ - ត្រាន់ ឌឹកឈិញដំបូងឡើយ។ ខ្ញុំចាំបានតែពេលដែលគាត់ស្រលាញ់ "កូនតូច" Do Doan Hoang ខ្លាំងណាស់។ នៅពេលណាដែលខ្ញុំលួចចូលទៅក្នុងបន្ទប់ "និពន្ធនាយករង" គាត់នឹងងក់ភ្នែក ហើយញញឹមយ៉ាងភ្លឺស្វាង និងកំប្លែង។ វ៉ែនតារបស់គាត់ធំបន្តិច ហើយភ្នែករបស់គាត់មានរាងមូលបន្តិច គែមនៃវ៉ែនតាប្រហែលជាធ្វើពីផ្លាស្ទិចងងឹត - អ្វីគ្រប់យ៉ាងអំពីគាត់គឺ "លាងពេលវេលា" - បុរាណណាស់។ នៅពេលណាដែលគាត់និយាយដោយរំភើប ឬរំជួលចិត្ត ឬបាត់បង់ការគិត គាត់នឹងយកវ៉ែនតារបស់គាត់ចេញ ហើយជូតវា។ បន្ទាប់មក ដោយស្នាមញញឹមបែបកំប្លែង “អភ័ព្វ និងស្លូតត្រង់” គាត់តែងតែហៅខ្ញុំថា “អ្នកនេះ” “ក្មេងនេះ” ទុកឲ្យខ្ញុំប្រាប់អ្នកពីរឿងនេះ។

"ខ្ញុំបានសរសេរអំពីជោគវាសនារបស់កូនចៅអ្នកភូមិគងគង។ ចំណងជើងគឺ "រឿងនិទានភូមិគង" ដើម្បីឱ្យវាស្រដៀងនឹងរាជវង្សចូវខាងកើត (សើច) នៅឯស្រុកកំណើតរបស់ខ្ញុំ រាប់តាំងពីឆ្នាំ 1953 មុនពេលរំដោះទីក្រុង Dien Bien នៅតែមានអ្នកគងគង កូនចៅរបស់ពួកគេនៅតែប្រកាន់ពូជសាសន៍។ ពួកគេចាកចេញពីមាតុភូមិ ឃ្លង់ និងឃ្លង់គឺជា “ការភ័យខ្លាច” បំផុតកាលពីអតីតកាល ឥឡូវនេះជំងឺឃ្លង់បានជាសះស្បើយ មានតែការរើសអើង “កូនគង” នៅក្នុងចិត្តរបស់មនុស្សគឺសាហាវពេក វាមិនទាន់បានព្យាបាលនៅឡើយទេ…” ខ្ញុំពន្យល់ដោយទឹកចិត្ត។ ពូ លី ស៊ិញស៊ូ ស្តាប់ហើយញញឹម ហើយសួរលម្អិតបន្តិចទៀត។ វាហាក់ដូចជាគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍។ គ្រាន់តែជូតកញ្ចក់ថា "ត្រូវសរសេរយ៉ាងនេះ អ្នកត្រូវតែយល់៖ ត្រឡប់មកវិញ កង្កែបដើរតួនាទីយ៉ាងសំខាន់ ឮខ្លាំង - ឮខ្លាំង កង្កែបភូមិឡើងចុះ ខាងលិច និងខាងកើត កូនស្រីអ្នកមាន... គេគោះ ស្រែក រាយការណ៍ព័ត៌មានក្តៅៗ ដោយសំឡេងពីរោះ និងគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ជាច្រើន។ ពួកវាជាភ្នែកនៃខ្លឹមសារ និងព័ត៌មានល្អរបស់យើង"។ ខ្ញុំសើចយ៉ាងខ្លាំងថាត្រូវហើយពូ។ កូនស្រីរបស់គងតែងតែស្រស់ស្អាត ហើយតែងតែជារបស់កុកងឺនៅក្នុងភូមិ “ដើរលេងខ្សែភ្លើង” ទោះបីមាត់នៅតែជេរគងឃ្មោះដូចក្នុងរឿងចែចាស់ដែលយើងតែងតែមើលក៏ដោយ។ ខ្លឹមសារនិងទម្រង់ស្អាតណាស់ពូ។

អាពាហ៍ពិពាហ៍ចុងក្រោយនៃឆ្នាំ, ការសរសេរភាសាបារាំង, រូបថត 2 — អ្នកសារព័ត៌មាន Luu Quang Dinh និង Do Doan Hoang រួមជាមួយលោកស្រី Mai ភរិយាអ្នកកាសែត Tran Duc Chinh បានពិភាក្សា និងផ្លាស់ប្តូរអំពីសៀវភៅ "និយាយ ឬកុំ" ដែលរំពឹងថានឹងចេញផ្សាយនៅថ្ងៃទី 18 ខែមិថុនា ឆ្នាំ 2024 ។

មួយទៀត ខ្ញុំបានទៅសរសេរអំពីភូមិ Cay Chay ដែលជាតំបន់ដែលត្រូវឆ្លងកាត់ទន្លេ Tich (នៃខេត្ត Ha Tay ចាស់) ដើម្បីទៅដល់។ នៅពេលនោះនៅមិនទាន់មានភ្លើងអគ្គិសនី ផ្លូវថ្នល់ សាលារៀន ឬស្ថានីយ។ លោក ជិន បានមានប្រសាសន៍ថា “កៃឆាយ បើវាបន្តបែបនេះ តើវានឹងចេញផ្លែនៅពេលណា?”។ ខ្ញុំបានសរសេររបាយការណ៍មួយថា “តើឆាយានឹងចេញផ្លែនៅពេលណា?”; ហើយបានដាក់ញត្តិដោយស្មោះអស់ពីចិត្តដើម្បីបំពេញចន្លោះប្រហោង ដើម្បីឲ្យយុវជននៅទីនោះក្រោកឡើង។

មួយទៀត ខ្ញុំដើរបានមួយសប្តាហ៍ បន្ទាប់មកជិះម៉ូតូឌុប (ម៉ូតូតាក់ស៊ី) តាមស្រុក Quy Chau, Quy Hop, Quy Phong នៃខេត្ត Nghe An រហូតទៅដល់ Nam Nhoong, Tri Le ហើយបន្ទាប់មកទៅឡាវ។ ខ្ញុំបានទៅជាមួយប៉ូលីស (នៅពេលនោះខ្ញុំធ្វើការឱ្យកាសែតប៉ូលីស) ។ ចំណែកអ្នករត់ម៉ូតូឌុប បើករ៉ឺម៉កដឹកម៉ូតូឆ្លងទឹកហូរហៀរ ម៉ូតូលោតលើថ្ម កង់ទាំងសងខាង លិចក្នុងភក់ លូនពីលើមាត់ច្រាំងថ្មើរជើង អ្នកអង្គុយលាតសន្ធឹង តឹងណែនដូចស្វា ហែលលើដើមឈើ ហើយអ្នកបើកបរ តឹងខ្លាំង ដៃទាំងសងខាង ប្រែជាដុំៗ ធំដូចពងមាន់។ ភូមិជាច្រើនក្លាយជាផ្ទះបនរបស់មេគ្រឿងញៀន ប៉ូលីសឆ្មក់ចូលរូងភ្នំធំៗ រកឃើញបាវជ័រខ្មៅ ពេញដោយអាភៀនដឹកជញ្ជូនពីឡាវ។ នៅកណ្តាលនៃចំណុចក្តៅថ្នាំនេះ; អ្នករត់ម៉ូតូឌុប ពេលខ្លះអង្គុយនៅមុខចង្កៀងប្រេង នៅភូមិដាច់ស្រយាល កាត់ដុំពកដែលជាប់នឹងដៃ ហើយដុត... ក្រអូបឈ្ងុយឈ្ងប់។ ខ្ញុំបានរាយការណ៍ប្រធានបទជូនលោកលី។ គាត់បានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំឱ្យសរសេរ "សិល្បៈនៃសង្គ្រាមជាមួយយានយន្តកូនកាត់" ។ ជិត 20 ឆ្នាំហើយ ដែលរថយន្តកូនកាត់ទាំងនោះ និងខ្ញុំជាមិត្តនឹងគ្នា។ របាយការណ៍នោះក្រោយមកបានឈ្នះរង្វាន់ពី Lao Dong ។

បន្ទាប់មក នៅពេលដែលខ្ញុំអានអត្ថបទទ្រឹស្តីរបស់អ្នកកាសែត Tran Duc Chinh (ពេលគាត់ជានិពន្ធនាយករងកាសែត Lao Dong និងកាន់មុខតំណែងជាច្រើនក្នុងសមាគមអ្នកកាសែតវៀតណាម) ខ្ញុំយល់ថា លោក Chinh បានជិះកង់ចូលទៅក្នុងសមរភូមិដ៏កាចសាហាវ នៃខេត្ត Quang Binh និង Quang Tri ដោយបានឃើញការស្លាប់ដ៏រន្ធត់នៃសង្គ្រាម។ គាត់ក៏ជាសាស្ត្រាចារ្យផ្នែកសារព័ត៌មាន និងជាអ្នកទ្រឹស្ដីសារព័ត៌មានដ៏ឆ្នើមម្នាក់ផងដែរ។ របៀបនិយាយបែបកំប្លែង និងផ្តល់យោបល់របស់គាត់ របៀបដែលគាត់សួរប្រធានបទរបស់ក្មេងដូចខ្ញុំនៅពេលនោះ ក៏ជាវិធីរបស់ក្រុមប្រឹក្សាវិចារណកថាក្នុងការឆ្លើយតបទៅនឹងអ្នកនិពន្ធ (អ្នកសហការ) ដើម្បីណែនាំរឿងរបស់ពួកគេ (របាយការណ៍) ដល់ចំណុចសំខាន់បំផុត។

នៅឆ្នាំ ២០០៤ ខ្ញុំបានផ្លាស់ប្តូរពីកាសែតសន្តិសុខពិភពលោកមកកាសែតការងារ ហើយត្រូវបានចាត់ឱ្យទៅផ្នែករាយការណ៍ភ្លាមៗ កែសម្រួលរាល់ពាក្យ ហើយនៅពេលយប់ខ្ញុំខំប្រឹងមើលផ្កា មើលភ័ស្តុតាងជាដើម រហូតទាល់តែខ្ញុំបានក្លិនទឹកថ្នាំស្រស់។ មានកិច្ចការជាច្រើនដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់ធ្វើពីមុនមក។ ខ្ញុំត្រូវបានគេស្តីបន្ទោសដោយ "អ្នកមានឋានៈខ្ពស់" របស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនខ្លាច ឬអផ្សុកទេ។ ការធ្វើអ្វីដែលខ្ញុំចូលចិត្តគឺជាការលំបាក ប៉ុន្តែក៏សប្បាយដែរ។ ខំធ្វើការនៅពេលយប់ ស្រាប់តែឃើញអគ្គនាយករងទទួលបន្ទុកកិច្ចការជីវិតមក គាត់និយាយទៅកាន់និពន្ធនាយកថា៖ «ឱព្រះជាម្ចាស់អើយ ចោរនេះកន្លែងគាត់នៅក្នុងព្រៃឆ្ងាយរាប់ពាន់គីឡូម៉ែត្រ តើគាត់ទ្រាំបានយ៉ាងម៉េចបើអ្នកចាក់សោខ្លានៅក្នុងទ្រុងបែបនេះ? ហើយគាត់ធ្វើមិនបាន។ បើអ្នកធ្វើបែបនេះ អ្នកនឹងបាត់បង់អ្នកនិពន្ធដ៏ល្អម្នាក់ ហើយមានអ្នកកែសម្រួលអាក្រក់»។ ដូច្នេះខ្ញុំបានគេចផុតពី “ការគ្រប់គ្រងរបាយការណ៍” ហើយបានធ្វើដំណើរពីខាងជើងទៅខាងត្បូង ទូទាំងប្រទេស និងជុំវិញពិភពលោក។ ចំពោះករណីនេះ ខ្ញុំនឹងដឹងគុណលោកលីអស់មួយជីវិត។

វាហាក់ដូចជាអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលចូលមកក្នុងដៃលោក លី ប្រែក្លាយជាបញ្ហា។ គាត់ចាស់ហើយ ជាថៅកែ ដូច្នេះហើយ គាត់រក្សាជួរឈរ ដែលបុគ្គលិកស្រីទទួលបន្ទុក មិនហ៊ានសួរ បើមិនដាក់។ គាត់តែងតែនិយាយយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ថា៖ ជួរខ្ញុំគឺ "ណឹង ហៃដូ" (Say or Don't, to paraphrase it like that)។ គេសុំវារាល់ថ្ងៃ ព្រោះមួយអត្ថបទរាល់ថ្ងៃហត់ពេក។ ខ្ញុំគិតយ៉ាងសាមញ្ញថា នៅថ្ងៃដែលខ្ញុំឈឺ នៅថ្ងៃដែលខ្ញុំទៅជប់លៀង ថ្ងៃដែលខ្ញុំស្រវឹង ឬថ្ងៃដែលខ្ញុំងងុយគេង ហើយបាត់បង់ការបំផុសគំនិត... ចុះតើខ្ញុំអាចធ្វើអ្វីបាន? ពាក្យចចាមអារ៉ាមថាពេលលោកចេញទៅក្រៅប្រទេស លោកនៅតែគណនាថានឹងមានអ្វីក្តៅគគុកក្នុងសាធារណៈជនប៉ុន្មានថ្ងៃខាងមុខ លោកផ្តួចផ្តើមគំនិតសរសេរថា «និយាយ ឬកុំ» ជាមុនសិន នៅតែល្អ នៅតែឈ្លាសវៃ និងទាន់សម័យបំផុតជាមួយព្រឹត្តិការណ៍បច្ចុប្បន្ន។

ខ្ញុំហៅគាត់ថាគ្រូ ឥឡូវខ្ញុំធ្វើការនៅនាយកដ្ឋានដដែលនៅការិយាល័យវិចារណកថាជាមួយកូនស្រីគាត់ ពេលខ្លះខ្ញុំនៅតែឲ្យលុយគាត់ខ្លះដើម្បីយកមកផ្ទះជូនឪពុករបស់ជីញជាអាហារសម្រន់មិនអីទេ! ទោះបីជាខ្ញុំមិនដែលរៀនជាមួយគាត់នៅលើវេទិកាក៏ដោយ។ គាត់គ្រាន់តែទះស្មាខ្ញុំពីរបីដងប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនដែលហ៊ានជជែក និងផឹកស៊ីត្រឹមត្រូវជាមួយគាត់ទេ ដោយសារអាយុខុសគ្នា ព្រោះថៅកែក្នុងការិយាល័យវិចារណកថារវល់ជាមួយរឿងមួយពាន់។ ដូច្នេះខ្ញុំគ្រាន់តែគោរពគាត់ពីចម្ងាយ។ ប៉ុន្តែតាមពិត នៅពេលណាដែលគាត់បានកែសម្រួល និងណែនាំខ្ញុំលើរបាយការណ៍ អ្វីគ្រប់យ៉ាងបានបើកឡើងសម្រាប់អត្ថបទជាក់លាក់នោះ។ ហើយវាក៏បានដើរតួជា "ពន្លឺដឹកនាំ" នៅក្នុងរបាយការណ៍រាប់មិនអស់បន្ទាប់ពីនោះ។ ពេលខ្ញុំបោះពុម្ពសៀវភៅ គាត់សរសេរបុព្វកថាពីរដងតើអស្ចារ្យណាស់! អ្វីដែលអស្ចារ្យបំផុតនោះគឺអត្ថបទដែលបានបោះពុម្ពនៅក្នុងផ្នែករបាយការណ៍នៃកាសែតការងារនៅពេលនោះដែលមានពាក្យ "មតិយោបល់" ពីរបីបានបង្ហោះជាការណែនាំមួយប្រអប់នៅពីមុខអត្ថបទ។ លោក លី សរសេរយ៉ាងប៉ិនប្រសប់ ប្រៀបដូចជាអ្នកគូរគំនូរពណ៌ទឹក ដូចអ្នកចេះក្បាច់គុណដាក់សម្ពាធ - អ្នកនិពន្ធរបាយការណ៍ត្រូវបាន "ចាប់" ហើយអ្នកអានត្រូវបានទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំង។

នៅពេលដែលលោក Huynh Dung Nhan និងខ្ញុំបានបោះពុម្ពសៀវភៅរួមគ្នាដែលមានចំណងជើងថា "ពីអណ្តូងរ៉ែ Mong Duong ដល់ដំបូលពិភពលោក ទីបេ" ខ្ញុំបានបោះពុម្ពរឿងដែលធ្វើដំណើរជុំវិញពិភពលោក ដោយមើលចុះពីលើដំបូលទីបេដ៏ឆ្ងាយ ខណៈដែល Nhan នៅតែជាអ្នករាយការណ៍ដ៏ល្បីល្បាញរបស់វៀតណាមជាយូរមកហើយ។ កាលខ្ញុំនៅជាសិស្ស ខ្ញុំធ្លាប់អានសៀវភៅរបស់ Huynh Dung Nhan ។ ពេលនេះលោក លី ត្រាន ឌឹកជិញ សរសេរសេចក្តីណែនាំសម្រាប់សៀវភៅអាន ខ្ញុំឃើញថាពូរវល់ណាស់ នៅតែធ្វើតាមគ្រប់ជំហានរបស់ក្មួយប្រុស ហ្វាង។ ស្នេហាអ្នកនិពន្ធបែបនេះគឺមានតម្លៃខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំជិតស្និទ្ធនឹងឆ្កែចចកអ្នកយកព័ត៌មានវៀតណាមពីរគឺ Huynh Dung Nhan និង Do Doan Hoang; ពួកគេទាំងពីរមានកម្ពស់ដូចគ្នា (ខ្លី) ហើយអ្នកទាំងពីរមានចំណង់ចំណូលចិត្តដូចគ្នាក្នុងការធ្វើដំណើរ មានឈាមស្នេហាដូចគ្នា និងអក្សរសិល្ប៍ស្នេហាដូចគ្នា (និងចូលចិត្តគ្រប់បែបយ៉ាង)។ សំឡេងរបស់គាត់តែងតែរីករាយ ប៉ុន្តែកក់ក្តៅបំផុត។

នេះជាសម្រង់មួយថា៖ “Huynh Dung Nhan បានទៅមុនគេ ឆ្លងប្រទេសវៀតណាមពីរដង ហើយខូចម៉ូតូ (ខ្ចី) មិនបាច់បត់ឆ្វេងស្តាំ រាប់រយតំបន់។ Doan Hoang ក៏អស្ចារ្យដែរ ធ្វើដំណើរទូទាំងប្រទេសវៀតណាមក្នុងរយៈពេល ១០ឆ្នាំ។ ពួកគេទាំងពីរនាក់បានធ្វើដំណើរច្រើន និងសរសេរច្រើន សៀវភៅរបស់ពួកគេត្រូវបានបោះពុម្ពក្នុងទូសៀវភៅរបស់ខ្ញុំជាច្រើនឆ្នាំ ទាំងផ្នែកសារព័ត៌មាន និងរបាយការណ៍។ បានឡើងលើវេទិកាបង្រៀនសិស្ស អ្នកកាសែតទាំងចាស់ទាំងក្មេងអំពីការរាយការណ៍ (…) លើកនេះ ដោយអញ្ជើញពួកគេបោះពុម្ពសៀវភៅជាមួយគ្នា វាគឺជាការប្រយុទ្ធដ៏វីរភាពនៃ “ដាវពីររួមបញ្ចូលគ្នា” “បន្ទាប់ពីអាន (សៀវភៅ) អ្នកអានជាច្រើនប្រហែលជាសោកសៅ ខ្លះខឹង។ ប៉ុន្តែលើសពីនេះទៅទៀត យើងបានពង្រឹងជំនឿរបស់យើងក្នុងជីវិត មនុស្សមិនថាអ្វីនោះទេ… ហើយអ្នកណាដឹង (បន្ទាប់ពីអាន) អ្នកកាសែតវ័យក្មេងជាច្រើននឹងចង់ទៅសរសេរភ្លាមៗ!” (បុព្វបទរបស់អ្នកកាសែត Tran Duc Chinh សម្រាប់សៀវភៅខាងលើ)។

មនុស្សនិយាយថាក្នុងជីវិតមានមនុស្សដែលយើងជួបត្រឹមតែរយៈពេលខ្លីប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែពួកគេមានឥទ្ធិពលលើយើងមួយពាន់ដងច្រើនជាងការគិត។ សម្រាប់ខ្ញុំ អ្នកកាសែត Tran Duc Chinh គឺជាគ្រូបង្រៀនដែល "គោរពពីចម្ងាយ" ប៉ុន្តែបានជះឥទ្ធិពលលើផ្លូវរបស់ខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំង។ គាត់អង្គុយនៅទីនោះ ញញឹម និយាយលេងសើច ហៅខ្លួនឯងថា "អ្នក" "អ្នក" "ក្មួយ" "ចោរ" ហើយបន្ទាប់មកវាយពិន្ទុយ៉ាងប៉ិនប្រសប់ ដើម្បីជួយអ្នកសរសេរវ័យក្មេងរបស់គាត់ឱ្យប្រសើរឡើងបន្តិចម្តងៗ។ រាល់ពេលដែលយើងជួបគ្នា ដោយគ្រាន់តែមួយប្រយោគ ទះស្មាមួយម៉ាត់ ខ្ញុំយល់ថា ពីលើកចុងក្រោយដែលយើងជួបគ្នារហូតមកដល់ពេលនេះ ហើយប៉ុន្មានឆ្នាំមកនេះ គាត់នៅតែពេញចិត្តខ្ញុំ ក្មេងស្រុកស្រែម្នាក់ កាន់កាបូបស្ពាយទៅសួរអ្នកស្តាប់ និងបង្ហាញប្រធានបទរាយការណ៍របស់គាត់។ ខ្ញុំដឹងថា ពេលខ្លះខ្ញុំល្ងង់ពេក និងវង្វេងស្មារតី ប៉ុន្តែលោក លី នៅតែញញឹមបែបកំប្លែង មានការអត់ឱន និងបន្តដាក់ពិន្ទុដើម្បីបង្រៀនក្បាច់គុន។

ខ្ញុំជឿថា ជាមួយមនុស្សជាច្រើន ពូ ជិន ក៏ប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សបែបកំប្លែង និងស្រលាញ់ដូចនោះ។

អ្នកកាសែត Do Doan Hoang

ប្រភព៖ https://www.congluan.vn/cu-ly-cuoi-hom-bay-binh-phap-viet-phong-su-post299196.html