'នាំហ្គីតាវៀតណាមទៅកាន់ពិភពលោក បង្កើតមូលដ្ឋានគ្រឹះតន្ត្រីហ្គីតាថ្មី'

ហ្គីតាបានសង្រ្គោះខ្ញុំ

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ ដោយសារតែការលេងនៅលើឆាកប្រកបដោយវិជ្ជាជីវៈនិងមានចំណង់ចំណូលចិត្ត ខ្ញុំគិតពីការខិតខំប្រឹងប្រែងយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់របស់សិល្បករទូទៅ និងអ្នកលេងហ្គីតា ជាពិសេស?

អាន ត្រាន៖ ការខិតខំគឺតិចបំផុតសម្រាប់សិល្បករ។ ដូចជាស្រមោលនៃការសង្ស័យលើខ្លួនឯងតែងតែមានវត្តមានសម្រាប់អ្នកសិល្បៈមិនថាគាត់មានឈ្មោះល្បីយ៉ាងណានោះទេ។ គំនិតគួរឱ្យសង្ស័យអំពីទេពកោសល្យ និងអំពីខ្លួនឯងតែងតែអាចកើតចេញពីកន្លែងណាមួយ។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលពួកគេមក ខ្ញុំរៀនទទួលយកពួកគេ ឃើញពួកគេជាផ្នែកមួយនៃការសម្តែង ដែលជួយឱ្យខ្ញុំពិតជារំភើប និងអស្ចារ្យនៅលើឆាក។

អាន់គិតថាការប្រឹងប្រែងដើម្បីទទួលបានទំនុកចិត្តគឺ៩០%នៃការជោគជ័យ សល់គឺសំណាង។

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ អ្នកគាំទ្របានដឹងពីពេលវេលាដ៏លំបាក នៅពេលដែលក្មេងប្រុសជនជាតិវៀតណាមម្នាក់នៅអាមេរិក គិតថាគាត់ត្រូវតែបោះបង់ក្តីស្រមៃរបស់ហ្គីតារបស់គាត់។ យ៉ាងណាមិញ តើហ្គីតាមានន័យយ៉ាងណាចំពោះជីវិតរបស់ អាន នៅពេលនេះ?

An Tran៖ បាទ នោះគឺជាពេលដែល An បានទៅសិក្សានៅវិទ្យាល័យនៅអាមេរិក ក្នុងទីក្រុងតូចមួយក្នុងរដ្ឋ Nebraska។ នៅទីនោះគ្មានគ្រូបង្រៀនហ្គីតា គ្មានហ្គីតា នៅក្នុងតន្ត្រី ។ ទន្ទឹមនឹងនោះ ក្រឡេកមើលជុំវិញក្រុមយុវជនអាមេរិកាំងលេងហ្គីតាបានយ៉ាងល្អ លេចមុខគ្រប់ការប្រកួតនៅអឺរ៉ុប និងពិភពលោក។ អេន ចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍ធុញ និងពិបាកចិត្ត ដោយសារតែគាត់ត្រូវនៅស្ងៀមជាមួយហ្គីតា ហើយគិតថាគាត់លែងមានឪកាសរៀនហ្គីតាទៀតហើយ គាត់មិនពូកែ...

ដោយចៃដន្យ មានពេលមួយនៅពេលដែលគាត់បានទៅលេងទីក្រុងឈីកាហ្គោដើម្បីសួរសុខទុក្ខមិត្តភ័ក្តិ និស្សិតបញ្ចប់ការសិក្សាថ្មីៗមួយចំនួនបានណែនាំគាត់ឱ្យស្គាល់មិត្តម្នាក់ដែលកំពុងរៀនហ្គីតា ហើយតាមរយៈនោះគាត់បានទាក់ទងជាមួយគ្រូហ្គីតាម្នាក់ឈ្មោះ Anne Waller ។ នាងបានស្តាប់ និងវាយតម្លៃអានថាមានសក្តានុពល ហើយបានណែនាំគាត់ឱ្យចូលរួមជំរុំរដូវក្តៅ។ ប៉ុន្តែជាមួយនឹងថ្លៃសិក្សា 2000 ដុល្លារនៅពេលនោះ វាជាបញ្ហាសម្រាប់អាន។ បន្ទាប់មក ដោយមានការជួយពីឪពុកម្តាយ និងអ្នកទាំងអស់គ្នា អានអាចចូលរៀនវគ្គនេះ ហើយដឹងថាគាត់ជាសិស្សល្អបំផុតក្នុងចំណោមសិស្សជាង 10 នាក់នៅឯជំរុំរដូវក្តៅ។ Anne Waller ក៏បានបន្តបង្រៀន An ដោយឥតគិតថ្លៃបន្ទាប់ពីវគ្គសិក្សា។

ហ្គីតាបានជួយ An ក្រោកឡើងនៅក្នុងចំណុចរបត់ដ៏សំខាន់មួយនៅបរទេស។

-- ដំណើរការ --

មុននោះ ក្នុងវ័យកុមារភាពនៅផ្ទះ ហ្គីតាគឺជាពិភពលោកដែលអានរស់នៅ និងស្វែងរកការលួងលោម។ ដូចកុមារដទៃទៀតដែរ អានត្រូវបានគេប្រៀបធៀបជាញឹកញាប់ ពីព្រោះនៅសាលារៀន គាត់មានកម្រិតមធ្យមក្នុងគ្រប់មុខវិជ្ជា។ ឪពុកម្តាយរបស់គាត់ថែមទាំងអនុញ្ញាតឱ្យគាត់សាកល្បង កីឡា ជាច្រើនដូចជា បាល់ទាត់ វាយកូនបាល់ ... ព្យាណូ គូររូប ច្រៀង ... ប៉ុន្តែគ្មានអ្វីលេចធ្លោទេ។

នៅអាយុ៨ឆ្នាំ គាត់ចាប់ផ្តើមរៀនហ្គីតាពីបងប្អូនជីដូនមួយ ហើយដឹងថាគាត់ហាក់បីដូចជាមានទេពកោសល្យ ព្រោះពេលគាត់ហាត់គឺងាយស្រួលណាស់ ហើយគាត់អាចធ្វើលំហាត់បានលឿនជាងមុខវិជ្ជាផ្សេងទៀត។ ជាលើកដំបូងក្នុងជីវិតរបស់លោក An មានអារម្មណ៍ថាមានអ្វីមួយងាយស្រួល។ គាត់បានប្រាប់ឪពុកម្តាយរបស់គាត់ថា: ខ្ញុំចូលចិត្តនេះខ្ញុំចង់រៀនហ្គីតា។ ស្វែងរកអ្វីមួយដែលជួយគាត់ឱ្យអះអាងខ្លួនឯង អានបានអនុវត្តកាន់តែច្រើន។ ហើយគាត់កាន់តែហាត់កាន់តែល្អ។ នៅអាយុ 10 ឆ្នាំគាត់បានប្រឡងចូលសាលាអភិរក្សហើយទទួលបានពិន្ទុខ្ពស់បំផុត។ នៅអាយុ 12 ឆ្នាំគាត់បានឈ្នះរង្វាន់ទីមួយក្នុងការប្រកួតហ្គីតាថ្នាក់ជាតិ។ នៅពេលនេះឪពុកម្តាយរបស់គាត់ជឿថាគាត់មានសមត្ថភាពខ្លះហើយក៏សម្រេចចិត្តឱ្យអានដើរតាមផ្លូវអាជីព។

ហ្គីតា និង អាន់ ជួបបែបនេះ! ប៉ុន្តែក្នុងដំណើរជីវិតត្រូវតែនិយាយថាហ្គីតាបានសង្គ្រោះអាន។

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ ពេលនេះអ្នកជាគ្រូបង្រៀនហើយ គិតត្រលប់ទៅចំណុចរបត់ទាំងនោះវិញ គ្រូរបស់អ្នកច្បាស់ជាជាកាតាលីករដ៏សំខាន់ដែលនាំហ្គីតាមកអានវិញ?

An Tran៖ ខ្ញុំតែងតែគិតថាខ្ញុំមានសំណាងដែលនៅលើផ្លូវរបស់ខ្ញុំមានមនុស្សជាច្រើនបានឈប់ក្បែរខ្ញុំ ហើយបានជួយខ្ញុំ។ ក្នុងចំណោមនោះ គ្រូមិនត្រឹមតែផ្ដល់ចំណេះដឹង និងជំនាញឲ្យខ្ញុំប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងផ្ដល់គំនិតដល់ខ្ញុំផងដែរ។ ពិតហើយ ក្មេងជំទង់ដែលវង្វេង និងច្របូកច្របល់បានជួបគ្រូហ្គីតាម្នាក់ ដែលសរសើរគាត់ថា៖ អ្នកមានទេពកោសល្យ អ្នកមានសមត្ថភាព ដែលបើកផ្លូវ និងក្តីសង្ឃឹមដ៏អស្ចារ្យសម្រាប់គាត់។

នៅឆ្នាំទីបីនៃសាកលវិទ្យាល័យ An បានសិក្សាជាមួយគ្រូជនជាតិអាល្លឺម៉ង់ Tom Zelle។ រាល់វគ្គអនុវត្តន៍ក្នុងសប្តាហ៍ គ្រូ និងសិស្សបានសមាធិជាមួយគ្នា ញ៉ាំអាហារពេលល្ងាចជាមួយគ្នា ហើយគ្រូបានស្តាប់ការចែករំលែករបស់អាន ជួយអានដោយផ្ទាល់នូវបញ្ហាដ៏ឈឺចាប់បំផុតរបស់នាងដើម្បីយកឈ្នះពួកគេ។ ជាច្រើនដង ការហាត់បានធ្វើឱ្យនាងបែកញើស ប៉ុន្តែប្រសិនបើនាងមិនបានកំណត់អត្តសញ្ញាណ និងបំបែកការគិតមមៃនៅក្នុងខ្លួនទេ នាងនឹងមិនអាចលេងឧបករណ៍បានល្អឡើយ។

សម្រាប់ អាន ការចែករំលែករបស់គ្រូជាមួយគាត់ និងគាំទ្រគាត់ខាងវិញ្ញាណមានអត្ថន័យដ៏អស្ចារ្យ សំខាន់ជាងគ្រូដែលបង្រៀនហ្គីតាគាត់ទៅទៀត។

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ ហើយរឿងនេះនឹងរីករាលដាលដល់សិស្សជំនាន់ក្រោយរបស់អានឬ?

An Tran៖ គ្មានអ្វីល្អជាងមនុស្សម្នាក់ៗដែលព្យាយាមក្លាយជាមនុស្សល្អជាងរាល់ថ្ងៃ។ ព្រោះថានៅពេលដែលយើងកាន់តែប្រសើរឡើង មនុស្សដែលយើងទាក់ទងជាមួយក៏នឹងមានឥទ្ធិពលល្អជាងមុន ហើយ ពិភពលោក នេះអាចកាន់តែស្រស់ស្អាតដោយសាររឿងនោះ។ អាន់តែងតែគិតបែបហ្នឹង ដូច្នេះហើយពេលឈរនៅមុខសិស្ស ជាពិសេសសិស្សមកពីប្រទេសផ្សេងៗ ពេលខ្លះខ្ញុំនឹងក្លាយជាអ្នកព្យាបាលចិត្តសាស្ត្រមុននឹងក្លាយជាគ្រូបង្រៀនភ្លេង។

ជាការពិត ជាពិសេសបន្ទាប់ពី Covid-19 សិស្សរបស់ខ្ញុំភាគច្រើនជាក្មេងជំទង់ដែលបានទទួលរងរបួសពីជំងឺរាតត្បាត ហើយគ្រាន់តែនិយាយជាមួយពួកគេ ខ្ញុំអាចមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់របស់ពួកគេ។

មិនមែននិយាយថាជាយូរមកហើយវិធីលេងហ្គីតាត្រូវបានជះឥទ្ធិពលដោយស្តេរ៉េអូដែលមើលមិនឃើញបានក្លាយជាជញ្ជាំងដែលរារាំងអ្នកលេងពីការបង្ហាញខ្លួនក្នុងសេរីភាពច្នៃប្រឌិត។ ស្តាប់សំឡេងហ្គីតា អ្នកអាចមើលឃើញថា សិស្សជាច្រើន«ជាប់គាំង» មិនត្រឹមតែក្នុងប្រទេសវៀតណាមប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងនៅអាមេរិកផងដែរ។ ការលេងបែបនេះគឺតែងតែចម្លងអ្នកដទៃ លេងដើម្បីអ្នកដទៃ មិនមែនដើម្បីខ្លួនឯងទេ។

ហើយសម្រាប់គ្រូបង្រៀន រឿងសំខាន់នៅពេលនេះគឺត្រូវធ្វើការជាមួយសិស្សដើម្បីបំបែកជញ្ជាំងខ្លួនឯង។ An នៅតែប្រាប់ពួកគេថា៖ "ប្រសិនបើអ្នកមិនអាចបំបែកបានទេ អ្នកមិនអាចលេងដោយឥតគិតថ្លៃបានទេ។ ប្រសិនបើអ្នកអាចបំបែកបាន អ្នកគឺជាអ្នក អ្នកចែករំលែកអ្វីដែលអ្នកមាន និងអ្វីដែលអ្នកផ្សេងទៀតគិត អ្នកទុកវាចោលទាំងអស់"។

លោក Tom Zelle បានបង្រៀនវិធីផ្សេងនៃការស្តាប់តន្ត្រី។ ហើយអានក៏ចង់ស្តាប់តន្ត្រីរបស់សិស្សគាត់តាមវិធីផ្សេងដែរ។

ដៃកាន់ផូ ដាក់សៀវភៅ លេងព្យាណូ

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ ការរស់នៅអាមេរិកពិតជាមិនមែនជារឿងសាមញ្ញទេ ហើយតើអ្នកលេងហ្គីតាធ្លាប់រកស៊ីចិញ្ចឹមជីវិតដែរឬទេ?

អាន ត្រាន៖ ធ្លាប់កាន់ផូ ប៉ុន្តែពីរថ្ងៃក្រោយមក… គាត់ត្រូវបានគេបណ្ដេញចេញព្រោះគេនិយាយថា “អ្នកនេះមិនអាចធ្វើបានទេ គាត់យឺតពេក” (សើច)។ កាលនៅរៀនវិទ្យាល័យ អានក៏បានចូលរួមប្រកួតហ្គីតា និងបាននាំយករង្វាន់រដ្ឋមួយចំនួនដល់សាលាផងដែរ ដោយសារនោះគាត់ទទួលបានការគាំទ្រខ្លះពីសាលាដើម្បីបន្តការសិក្សា។ ក្រៅពីបង្រៀនហ្គីតា កាលគាត់នៅជានិស្សិតបញ្ចប់ការសិក្សា អានបានធ្វើជាអ្នកដាក់សៀវភៅក្នុងបណ្ណាល័យ។ ការងារនេះមិនត្រូវបានគេរិះគន់ថាយឺត ហើយវាថែមទាំងផ្តល់ពេលវេលាសម្រាក និងគិតអំពីផ្លូវបន្ទាប់របស់គាត់ទៀតផង។

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ ការខិតខំប្រឹងប្រែង និងការអនុវត្តគឺជៀសមិនរួច ប៉ុន្តែជាពិសេស តើភាពជៀសមិនរួចនោះកើតឡើងដោយរបៀបណា? ខ្ញុំចង់ដឹងពីរបៀបថែរក្សាដៃដែលរាំនៅលើខ្សែដែលមានអាំងតង់ស៊ីតេខ្ពស់បែបនេះ?

អាន ត្រាន៖ ដៃ និងក្រចក គឺជា "សំឡេង" របស់អ្នកលេងហ្គីតា។ ក្រចករឹងមាំនិងក្រាស់ដោយគ្មានស្នាមប្រេះនៅលើគន្លឹះនឹងធ្វើឱ្យសម្លេងហ្គីតាកាន់តែប្រសើរឡើងហើយវិចិត្រករនឹងកាន់តែមានទំនុកចិត្ត។ អេន តែងតែយកឧបករណ៍ថែរក្សាក្រចកមកជាមួយ ហើយមើលថែវារាល់ថ្ងៃមិនតិចជាងអ្នកកែក្រចកទេ (សើច)។

ក្នុងអំឡុងពេលនៃការថតអាល់ប៊ុមហ្គីតាទីពីររបស់ An មានផ្នែកមួយនៅក្នុងបទចម្រៀងដែលត្រូវបានថតម្តងហើយម្តងទៀតរហូតដល់ម្រាមដៃតូចរបស់គាត់ហូរឈាម។ ហើយនោះទើបតែព្រឹកថ្ងៃទីពីរប៉ុណ្ណោះ ខណៈគេថតបាន៣ថ្ងៃជាប់គ្នា ចាប់ពីម៉ោង៩ព្រឹកដល់ម៉ោង១២ព្រឹក ។ នៅពេលនោះ អានត្រូវរកបំពង់ថ្នាំស្ពឹកដើម្បីបញ្ឈប់ការហូរឈាម ដើម្បីកុំឱ្យម្រាមដៃតូចរបស់គាត់លែងមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ ហើយបន្តលេងហ្គីតា។

An ត្រូវទិញថ្នាំស្ពឹក និង ថ្នាំបញ្ចុះឈាម ដើម្បី បំបាត់ការឈឺចាប់ នៅម្រាមដៃតូចរបស់គាត់ ហើយបន្តលេងហ្គីតា។

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ ថ្ងៃធ្វើការមែនទេ?

An Tran៖ នៅថ្ងៃមុន ខ្ញុំបានទៅញ៉ាំអាហារពេលព្រឹក និងផឹកកាហ្វេនៅបឹង Hoan Kiem។ ជាលើកដំបូងក្នុងរយៈពេល៤ឆ្នាំនៅអាមេរិកដែលត្រឡប់មកហាណូយវិញ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាមិនបាច់គិតថានឹងធ្វើអ្វីនៅរសៀលនេះ ឬម៉ោងប៉ុន្មានទេ។ មួយថ្ងៃនៅសហរដ្ឋអាមេរិកគឺពិតជាម៉ោង និងការងារមិនឈប់ឈរ។ ខ្ញុំក្រោកពីម៉ោង ៦ព្រឹក នាំប្រពន្ធទៅធ្វើការ ហើយបើកឡានទៅបង្រៀន។ មានសាលាមួយដែលខ្ញុំធ្វើដំណើរទៅមកចម្ងាយប្រហែល 230km ចេញពេលព្រឹក ហើយត្រឡប់មកពេលល្ងាច។ នៅថ្ងៃដែលខ្ញុំមិនមានកាលវិភាគបង្រៀន ខ្ញុំក្រោកពីម៉ោង 7 ព្រឹក ទៅកន្លែងហាត់ប្រាណ និងធ្វើការងារផ្សេងទៀត។ ជាធម្មតាខ្ញុំមិនញ៉ាំអាហារពេលព្រឹកទេ។ នៅម៉ោង 6-7 ព្រឹកខ្ញុំញ៉ាំអាហារពេលល្ងាចជាមួយគ្រួសាររបស់ខ្ញុំហើយលេងជាមួយកូនរបស់ខ្ញុំ 1-2 ម៉ោង។ ម៉ោង១០យប់ ខ្ញុំចុះទៅបន្ទប់ក្រោមដីបិទទ្វារ ហើយហាត់ព្យាណូរហូតដល់ម៉ោង២ទៀបភ្លឺ។ បន្ទាប់ពីហាត់ម្តងៗ ខ្ញុំតែងតែធ្វើរឿងពីរយ៉ាងគឺ សរសេរកិច្ចការនៅថ្ងៃស្អែក ហើយដាក់កាហ្វេក្នុងម៉ាស៊ីន ដើម្បីឱ្យខ្ញុំបើកវានៅពេលព្រឹកប៉ុណ្ណោះ។

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ ហើយតើពេលវេលាគ្រួសារមានន័យយ៉ាងណាចំពោះអ្នកសិល្បៈ?

An Tran៖ ការចែករំលែកការងារជាមួយគ្រួសារគឺជាក់ស្តែង។ ជាញឹកញាប់ធ្វើម្ហូបហើយ Lucina - ប្រពន្ធរបស់អានចំណាយពេលច្រើនដើម្បីមើលថែទារក។ ទារកនិងគ្រួសារផ្តល់ថាមពលថ្មីដល់ An ដោយឃើញទារកធ្វើឱ្យ An ញញឹមហើយ An ហាក់ដូចជាភ្លេចអំពីជីវិតពីមុនរបស់នាង។ អ្វីគ្រប់យ៉ាងចាប់ផ្តើមពីទីនេះ! (សើច)។

ជាការពិតណាស់ ជីវិតគ្រួសារដែលមានកូនតែងតែមានបញ្ហាប្រឈម។ ប៉ុន្តែយើងនឹងមានរបៀបរៀបចំវានៅពេលដែលយើងទាំងពីរយល់ចិត្តគ្នាជារៀងរាល់ថ្ងៃក្នុងជីវិត។ អាន់នៅចាំថាកូនខ្ញុំកើតបានតែ២អាទិត្យទេ ខ្ញុំត្រូវចាកចេញពីផ្ទះដើម្បីថតអាល់ប៊ុមទី២។ ហើយចាប់តាំងពីខ្ញុំដឹងថាមានកូននៅក្នុងផ្ទៃរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានគិតពីរបៀបធ្វើឱ្យសំឡេងព្យាណូកាន់តែពិរោះ ដើម្បីនាំមកនូវអ្វីដែលប្រសើរជាងនៅក្នុងជីវិតនេះ។

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ តើអាល់ប៊ុមដំបូងកើតមកដោយរបៀបណា?

An Tran៖ ឆ្នាំ 2019 គឺជាឆ្នាំដែលខ្ញុំបានគិតចង់ចាប់ផ្តើមថត។

ផែនការដើមគឺដើម្បីថតបំណែកហ្គីតាបុរាណ ប៉ុន្តែតែងតែមានសំឡេងនៃការសង្ស័យនៅក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំ… 3 ខែមុនថ្ងៃថត An កំពុងធ្វើការជាអ្នកដាក់សៀវភៅនៅបណ្ណាល័យសាកលវិទ្យាល័យ (ជាមធ្យម 7 ម៉ោង/ថ្ងៃ)។ ពេលកំពុងដាក់សៀវភៅ ខ្ញុំកំពុងគិតអំពីអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើសម្រាប់ជីវិតហ្គីតាពិភពលោក មិនមែនគ្រាន់តែលេងបទចម្រៀងបុរាណជារៀងរហូតនោះទេ។ ពេលកំពុងជង់ ខ្ញុំស្រាប់តែគិតថា ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំមិនណែនាំបទហ្គីតាវៀតណាមដល់ពិភពលោក? ដូច្នេះ ខ្ញុំបានរត់ទៅផ្ទះ ហើយចាប់ផ្តើមធ្វើការលើផែនការនេះ។

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ អ្នកគាំទ្ររបស់ An នៅប្រទេសវៀតណាមបានចែករំលែកថា នាងបានទិញអាល់ប៊ុម “Stay, my beloved” ពីគម្រោងផ្តល់មូលនិធិរបស់ An ហើយពិតជាចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងជាមួយនឹងរូបភាព ក៏ដូចជាសំឡេងហ្គីតាដ៏ពិរោះ…

អាន ត្រាន៖ អានតែងដឹងគុណអ្នកស្តាប់បែបហ្នឹង! គម្រោងនេះដំបូងសង្ឃឹមត្រឹមតែ 7,000 ដុល្លារប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែអ្វីដែលនឹកស្មានមិនដល់ វាបានឈានដល់ 10,000 ដុល្លារ។ A តែងតែគិតថា ប្រសិនបើអ្នកធ្វើអ្វីដែលអ្នកស្រលាញ់ពិតប្រាកដ នោះមនុស្សនឹងនៅក្បែរអ្នក។ “Stay, my beloved” ក៏ជាអាល់ប៊ុមហ្គីតាដែលពោរពេញទៅដោយភាពទាក់ទាញរបស់គ្រួសារ An គម្របគឺជារូបថតដែលឪពុករបស់អានបានថតនៅតំបន់ភ្នំនៃប្រទេសវៀតណាម។ ឈ្មោះអាល់ប៊ុម “ង៉ោយ ង៉ុយ អូរដូងវេ!” ក៏ជាឈ្មោះនៃបទចម្រៀងដែលបើតាមម្ដាយរបស់ខ្ញុំ An លេងបានល្អបំផុត។

ទំព័រណែនាំនៃអាវទាំងអស់មានរូបភាពគ្រួសាររបស់ An និងជាពិសេសគំនូរនៃស្ពាន The Huc ពណ៌ក្រហមកោងជាមួយនឹងការឆ្លុះបញ្ចាំងនៅក្នុងទឹក ដែលត្រូវបានគូរដោយភរិយារបស់ An បង្ហាញពីទំនាក់ទំនង និងអន្តរកម្មរវាងវប្បធម៌ប្រពៃណីនៃទីកន្លែងដែល An បានកើត និងពិភពលោកដែល An បានរួមចំណែកទេពកោសល្យតន្ត្រីរបស់គាត់។

លើកតម្កើងការតែងនិពន្ធភ្លេងហ្គីតាវៀតណាម

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ ដោយមានការគាំទ្រយ៉ាងខ្លាំងពីសំណាក់ក្រុមគ្រួសារ និងអ្នកស្តាប់ តើអានប្រាកដជានឹងមានអាល់ប៊ុម និងហ្គីតាថ្មីៗបន្ថែមទៀត?

An Tran៖ សុបិនរបស់ខ្ញុំគឺថតអាល់ប៊ុមដែលទទួលបានការសរសើរខ្ពស់ដូចជាពានរង្វាន់ Grammy។ សម្រាប់ពេលនេះ ខ្ញុំបានចុះកិច្ចសន្យា ហើយបន្តថតសម្រាប់ស្លាក Naxos។ បន្ទាប់ពីតន្ត្រីបារាំង Vol.7 នេះនឹងមានអាល់ប៊ុមហ្គីតាវៀតណាម។

បន្ទាប់មក លោក An នឹងផ្តោតលើការលេងបទភ្លេងដែលនិពន្ធដោយតន្ត្រីករវៀតណាមជាពិសេសសម្រាប់គាត់ ភ្ជាប់ប្រភពទុនបរទេសដោយផ្ទាល់ទៅកាន់តន្ត្រីករ ជំរុញតន្ត្រីហ្គីតាវៀតណាមទៅកាន់ពិភពលោក បង្កើតមូលដ្ឋានគ្រឹះហ្គីតាថ្មី ស្ទ្រីមតន្ត្រីថ្មីសម្រាប់ជីវិតហ្គីតារបស់ពិភពលោក ...

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ ច្បាស់ជាមានការព្រួយបារម្ភ និងការលើកទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំងចំពោះគំនិតដ៏អស្ចារ្យនេះ?

An Tran៖ An តែងតែងឿងឆ្ងល់ថា កំណប់ទ្រព្យនៃការរៀបចំហ្គីតារបស់វៀតណាមមានច្រើនឬតិចរួចហើយ ការងាររបស់ខ្ញុំគឺដើម្បីក្លាយជាស្ពាននៃការផ្លាស់ប្តូរវប្បធម៌រវាងទស្សនិកជនពិភពលោក និងតន្ត្រីករវៀតណាម។ ខ្ញុំចាំបានថា កាលខ្ញុំនៅក្មេង អានបានត្រឹមតែស្រមៃចង់លេងហ្គីតាថាញ ជីយ៉ុង និពន្ធដោយតន្ត្រីករង្វៀន ថេអាន។ ដុំចលនាទាំង៧នោះអាចចាត់ទុកជាចំណុចសំខាន់មួយរបស់ហ្គីតាវៀតណាម។ ដូច្នេះហើយ ដើម្បីថតអាល់ប៊ុមដំបូង “Stay, my beloved”, An បានតាំងចិត្តហាត់រយៈពេល 3 ខែ ដើម្បីនាំយកបទភ្លេងវៀតណាមនេះទៅកាន់ពិភពលោក។

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ តើជីវិតហ្គីតាពិភពលោកមានបញ្ហាអ្វីខ្លះ?

An Tran៖ ការសំដែងហ្គីតាបុរាណសព្វថ្ងៃជាធម្មតាមានតែមនុស្សចាស់ចូលរួមប៉ុណ្ណោះ។ បើអ្នកសិល្បៈមិនកែប្រែរបៀបបង្រៀនហើយបន្តអនុវត្តដូចគ្នាទេ នោះនឹងធ្វើបាបខ្លួនឯង។ ទស្សនិកជនដែលស្មោះត្រង់នឹងបាត់បន្តិចម្តងៗ។ មិនត្រឹមតែគ្មានអ្នកស្តាប់ទេ ប៉ុន្តែបន្តិចម្ដងៗក៏នឹងគ្មានសិស្សដែរ។

ការពិតដែលថាសិល្បករម្នាក់អាចលេងហ្គីតាដែលពិបាកបំផុតនៅក្នុងពិភពលោកគឺគ្រាន់តែជាភស្តុតាងដែលបង្ហាញថាគាត់បានបំពេញតម្រូវការខ្ពស់បែបនេះ។ ដើម្បីរក្សា និងរួមចំណែកដល់ការអភិវឌ្ឍន៍ហ្គីតាពិភពលោក ទាមទារការច្នៃប្រឌិតបន្ថែមទៀត និងវិធីថ្មីនៃការបំផុសគំនិត។ មនុស្សបានដឹងបន្តិចម្ដងៗថា ការបង្រៀនហ្គីតាមិនមែនត្រឹមតែជាជំនាញវិជ្ជាជីវៈនោះទេ ហើយក៏មិនមែនជាបច្ចេកទេសលេងអ្វីទាំងអស់នោះទេ ប៉ុន្តែកាន់តែស៊ីជម្រៅទៅទៀតនោះ គឺសមត្ថភាពបើកផ្លូវ ជម្នះដែនកំណត់ ដើម្បីជួយឱ្យសំឡេងហ្គីតារបស់សិស្សពិតជាកើនឡើង និងទៅដល់ឆ្ងាយ។

ដើម្បីរក្សា និងរួមចំណែកដល់ការអភិវឌ្ឍន៍ហ្គីតាពិភពលោក ទាមទារ ការច្នៃប្រឌិត និងការបំផុសគំនិតថ្មីៗ។

-- ដំណើរការ --

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ ត្រលប់មកហាណូយហ្គីតាវិញ តើពិធីបុណ្យហ្គីតាអន្តរជាតិមានន័យយ៉ាងណាចំពោះសហគមន៍ហ្គីតារបស់រដ្ឋធានី?

An Tran៖ ប្រហែលឆ្នាំ 2012 គំនិតនៃការរស់ឡើងវិញនៃហ្គីតានៅទីក្រុងហាណូយដោយវិចិត្រករវៀតណាមមួយចំនួនបានទាក់ទាញសិល្បករអន្តរជាតិមកចូលរួម។ ទោះបីជាឆ្នាំ 2023 គឺជាឆ្នាំដំបូងដែល An បានរៀបចំពិធីបុណ្យហ្គីតាអន្តរជាតិនៅទីក្រុងហាណូយក៏ដោយ ក៏គេអាចនិយាយបានថា ការបង្កើតកន្លែងលេងហ្គីតានេះនឹងក្លាយទៅជាប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់ហ្គីតាហាណូយ។ សូម្បីតែនៅអាមេរិកក៏វាមិនងាយស្រួលដែរក្នុងការបង្កើតសួនកុមារបែបនេះ ព្រោះសកម្មភាពនេះពិតជាត្រូវការការខិតខំប្រឹងប្រែង និងថវិកាច្រើន។

An នៅតែបានប្រាប់វិចិត្រករ Vu Duc Hien ដែលជាអ្នកផ្សារភ្ជាប់ និងបង្កើតសកម្មភាពដ៏មានអត្ថន័យនេះថា បើក្រឡេកមើលអ្វីដែលគាត់ និងអ្នកលេងហ្គីតាកំពុងធ្វើ គាត់សង្ឃឹមសម្រាប់ជីវិតហ្គីតានៅទីក្រុងហាណូយក្នុងរយៈពេល 10 ឆ្នាំខាងមុខ។ ព្រោះប្រភេទតន្ត្រីនេះពិតជាជ្រើសរើសអ្នកស្តាប់ ចាប់ពីពេលនេះតទៅ ដើម្បីឱ្យក្មេងៗជំនាន់ក្រោយបានចាប់ដៃជាមួយសិល្បករពិភពលោកជាច្រើន បន្ទាប់មកទៀត ១០ឆ្នាំទៀត យើងនឹងមានពានរង្វាន់លំដាប់អន្តរជាតិ។ សកម្មភាពតន្ត្រីគឺដើម្បីបំពេញនូវរយៈពេលវែង រាប់ទសវត្សរ៍ ហើយគិតបែបនោះ ដើម្បីជម្នះការលំបាក និងដែនកំណត់ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន។

ត្រលប់មកហាណូយគឺត្រលប់មកផ្ទះវិញ។ មកដល់អាកាសយានដ្ឋាន ធុំក្លិន សាប៊ូក្នុងអាកាសយានដ្ឋាន អានចង់ ឱប គ្រប់ពណ៌ និងរសជាតិនៃទឹកដីនេះ។

ត្រលប់មកហាណូយគឺត្រលប់មកផ្ទះវិញ។

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ តើអ្នកយល់យ៉ាងណាដែរពេលត្រឡប់មកហាណូយលើកនេះ?

អាន ត្រាន៖ ពិតជាលើកទីមួយដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំមានអ្វីគ្រប់យ៉ាង មានហ្គីតាល្អបំផុតក្នុងពិភពលោក មានខ្សែដែលបានឧបត្ថម្ភ ហើយខ្ញុំបានសម្រេចបានមួយផ្នែកនូវក្តីសុបិនរបស់ខ្ញុំក្នុងការលេងហ្គីតានៅកន្លែងលេងអន្តរជាតិជាច្រើន។ ពេលនេះមានអារម្មណ៍ស្ងប់ណាស់…!

ជាពិសេសការត្រឡប់មកហាណូយវិញគឺត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។ មកដល់អាកាសយានដ្ឋាន ធុំក្លិនសាប៊ូក្នុងអាកាសយានដ្ឋាន អានចង់ឱបគ្រប់ពណ៌ និងរសជាតិនៃទឹកដីនេះ។ ដើរលើចិញ្ចើមផ្លូវហាណូយ តម្បាញរវាងហាងនានា ចំពេលមានម៉ូតូមិនសូវមានសំឡេងនៅតែជារឿងអស្ចារ្យសម្រាប់អាន! ព្រោះរាល់ពេលដែលខ្ញុំត្រលប់មកវិញ បេះដូងរបស់ខ្ញុំពោរពេញដោយក្តីស្រលាញ់ និងការទទួលយកពីទស្សនិកជនវៀតណាម ដែលខ្ញុំនឹកស្មានមិនដល់។

ការត្រឡប់មកវិញដោយចេតនា ល្អ នឹងធ្វើឱ្យអ្នកតែងតែសម្លឹងមើលគ្រប់យ៉ាងដោយ ការដឹងគុណ ។

-- អាន ត្រាន --

ការត្រលប់មកវិញដោយចេតនាល្អនឹងធ្វើឱ្យខ្ញុំតែងតែសម្លឹងមើលអ្វីគ្រប់យ៉ាងដោយការដឹងគុណ។ ហើយខ្ញុំនឹងមិនភ្លេចមនុស្សនិងអ្វីដែលបានជួយខ្ញុំឈានដល់សន្តិភាពដែលខ្ញុំមានថ្ងៃនេះ!

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ សូមអរគុណ! ខ្ញុំសូមជូនពរឱ្យអ្នកមានសន្តិភាពនិងបន្តឈានដល់ក្តីសុបិន្តហ្គីតាដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់អ្នក!

កាលបរិច្ឆេទបោះពុម្ពផ្សាយ៖ ថ្ងៃទី ១ ខែមករា ឆ្នាំ ២០២៤ អង្គការអនុវត្ត៖ ហុង មីន ខ្លឹមសារ៖ ហាអាន បង្ហាញដោយ៖ NGOC DIEP

Nhandan.vn

ប្រភពតំណ