កវី ថៃ ហាយ - ខ្ញុំឃើញខ្លួនឯងនៅតាមផ្លូវដែលមានមនុស្សច្រើន។

QTO - កវី Thai Hai ជាសមាជិកនៃសមាគមអក្សរសាស្រ្ត និងសិល្បៈ Quang Tri និងសមាគមអ្នកនិពន្ធវៀតណាម។ គាត់បានសរសេរកំណាព្យតាំងពីគាត់អាយុដប់ប្រាំបីឆ្នាំ ឬម្ភៃឆ្នាំ ប៉ុន្តែវាមិនទាន់ដល់អាយុ 48 ឆ្នាំដែលគាត់បានបោះពុម្ពផ្សាយជាលើកដំបូងរបស់គាត់។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក អស់រយៈពេលជាង 20 ឆ្នាំ ថៃ ហាយ បានបោះពុម្ភសៀវភៅកំណាព្យ និងវីរភាពចំនួនប្រាំមួយគឺ មុនពេលសមុទ្រ (2000), ការចងចាំ (2003), ផ្ទះទារក (2005), ពិភពលោកគ្មានក្រណាត់កន្ទបទារក (2007), ចម្រៀងរឿងព្រេងនិទាន Dong Hoi (2008), ស្ត្រីដែលចាប់ផ្តើមផ្ទះបាយ (ឆ្នាំ 2014) និងព្រៃឈើចុងក្រោយ (2014)។ ការប្រមូលផ្ដុំទាំងនេះជាច្រើនបានឈ្នះពានរង្វាន់អក្សរសាស្ត្រ និងសិល្បៈ Luu Trong Lu ពីគណៈកម្មាធិការប្រជាជនខេត្ត Quang Binh (ចាស់) ពានរង្វាន់ពីសមាគមសមាគមអក្សរសិល្ប៍ និងសិល្បៈវៀតណាម និងក្រសួង ស្ថាប័នមជ្ឈិម។

ជីវិតកំណាព្យរបស់ ថៃ ហាយ គឺជាដំណើរស្វែងរកខ្លួនឯងក្នុងសិល្បៈ។ ខណៈពេលដែលនិន្នាការជាច្រើនលេចឡើងនៅក្នុងកំណាព្យវៀតណាមសហសម័យ ថៃ ហាយ បានដើរតាមគន្លងរបស់គាត់ដោយស្ងប់ស្ងាត់។ មិនអាស្រ័យ។ មិនបានបាត់បង់នៅក្នុងហ្វូងមនុស្ស។

ដំណើរនោះត្រូវបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់តាមរយៈ 3 ដំណាក់កាល។ ការប្រមូលដែលបានបោះពុម្ពមុនឆ្នាំ 2005: "មុនសមុទ្រ", "អនុស្សាវរីយ៍"... កំណាព្យនៅតែមានលក្ខណៈសាមញ្ញ មិនបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ពីនិន្នាការសិល្បៈនោះទេ។ គាត់ទាំងពីរស្ទាក់ស្ទើរនឹងកំណាព្យបុរាណ ហើយចង់ចូលទៅជិតកំណាព្យទំនើប។ ក្រៅពីវិធីសរសេរដ៏បរិសុទ្ធ ដូចជា៖ "យប់រដូវស្លឹកឈើជ្រុះត្រជាក់ ព្រះច័ន្ទនៅជើងរលក / សមុទ្រអណ្តែត ឯកោនៃពាក្យពពក / ខ្ញុំប្រមូលពន្លឺពណ៌មាសនៅលើដីខ្សាច់ / ត្បាញរដូវ ... ផ្ញើខ្យល់រដូវស្លឹកឈើជ្រុះ" កវីបានព្យាយាមស្វែងរកទិសដៅថ្មី៖ "រដូវក្តៅ / ពន្លឺព្រះច័ន្ទមាស / ល្បួងហើយស្រក់ទឹកមុខ / ស្រេកទឹកចុងក្រោយ។ នៃអណ្តាត "។ នៅក្នុងការប្រមូលកំណាព្យទាំងនេះ រូបភាពកំណាព្យនៅតែស្ថិតក្នុងកម្រិតនៃការឆ្លុះបញ្ចាំងការពិត៖ "ផ្ទះម្តាយខ្ញុំ / អង្ករក្រហម / ដំឡូងបៃតង / វាលស្រែប្រៃ / ពន្លឺថ្ងៃកណ្តាល ខ្សាច់សក្នុងភ្នែកមនុស្ស" ។ នៅក្នុងការប្រមូលផ្ដុំ៖ " ពិភពលោក គ្មានក្រណាត់កន្ទបទារក", "ចម្រៀងរវើរវាយ Dong Hoi", "ស្ត្រីបំភ្លឺផ្ទះបាយ" ចាប់ពីឆ្នាំ 2010 តទៅ ថៃ ហាយ ពិតជាបានបោះជំហានចេញពីតំបន់សុខស្រួលនៃការគិតសាមញ្ញ កំណាព្យថ្មីដោយទំនុកចិត្ត ជាមួយនឹងកំណាព្យទំនើប និងរូបភាពជានិមិត្តរូបខ្ពស់។

អ្នកនិពន្ធ (ស្តាំ) និងកវី ថៃ ហាយ - រូបថត៖ TH

ក៏និយាយអំពីនិទាឃរដូវដែរ ប៉ុន្តែគាត់មិនធ្វើតាមគំរូរូបភាពបែបបុរាណ ចាស់ និងគួរឱ្យធុញនោះទេ ប៉ុន្តែមានទស្សនៈខុសគ្នា ដិត និងផ្តល់យោបល់ ជាក់ស្តែង និងគ្រាមភាសាខ្លាំងណាស់៖ "ដីកាន់តែធូររលុង និងពណ៌ត្នោត/ដង្កូវនាងចូលរដូវនៃក្តីស្រលាញ់/ផ្លូវទៅកាន់បេះដូងកំពុងស្វែងរកមិនចេះចប់/នៅពីក្រោយស្មៅ ដីរបស់ពួកគេ/Shuller កាន់តែធូររលុង និងពណ៌ត្នោត / កសិករសាបព្រួសគ្រាប់ពូជ / សួនបៃតងមានតំណក់មេឃ / រលោងក្នុងពន្លឺថ្ងៃថ្មី / ពន្លកវ័យក្មេងផ្លាស់ប្តូរសម្លៀកបំពាក់ / ដង្កូវនាងងប់ងល់ក្នុងរបាំនិទាឃរដូវ" ។ គំនិតនៃកំណាព្យបើកដោយផ្តល់ចំណងជើង។ ដោយមិនដាក់ឈ្មោះប្រភពនៃអារម្មណ៍ ដោយផ្ទាល់ និងឃោរឃៅដូចពីមុន៖ "ភូមិកំណើត", "ទីក្រុងបឹង", "ភ្លើង", "ទឹក", "អនុស្សាវរីយ៍" ... កវីបានទាក់ទាញចិត្តអ្នកអានជាមួយនឹងវិស័យពាក់ព័ន្ធគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍វិធីសាស្រ្តប្រៀបធៀបតែមួយគត់: "ពិភពលោកដែលគ្មានក្រណាត់កន្ទបទារក", "សំឡេងឆ្មាព្រៃនៅលើដំបូលសំណប៉ាហាំង", "ស្ត្រីដែលបំភ្លឺចង្ក្រាន។ ការគិត បង្កើតឡើងវិញដោយសកម្ម កំណាព្យកាន់តែមានសេរីភាព កើនឡើង កាន់តែទាក់ទាញ។ អាច​និយាយ​បាន​ថា នេះ​ជា​ដំណាក់កាល​ដែល​បង្ហាញ​ពី​ក្បាច់​កវី​របស់ Thai Hai ជួយ​ឱ្យ​គាត់​ទទួល​បាន​សំបុត្រ "ចូល​ច្រក​ទ្វារ" របស់​សមាគម​អ្នកនិពន្ធ​វៀតណាម ។

ស្នាដៃក្រោយៗទៀតដូចជាកំណាព្យវីរភាព៖ "ខ្ញុំស្វែងរកខ្ញុំ" "ព្រះអាទិត្យចុងក្រោយនៃពាន់" និងកំណាព្យជាច្រើនទៀតក្នុងឆ្នាំ 2020 បង្ហាញថាកំណាព្យរបស់ ថៃ ហៃ មានស្ថេរភាពជាមួយនឹងភាពខុសប្លែក និងបុគ្គលិកលក្ខណៈផ្ទាល់ខ្លួន។ ការចុះសម្រុងគ្នាយ៉ាងប៉ិនប្រសប់រវាងប្រពៃណី និងសម័យទំនើប រវាងការពិតតាមកម្មវត្ថុ និងការគិតអរូបី គឺជាផ្លូវដែលជួយ ថៃ ហាយ ឱ្យរួចផុតពីមាគ៌ាចាស់ ប្តូរទៅជាវិធីសាស្រ្តប្រកបដោយភាពច្នៃប្រឌិត ជាមួយនឹងការគិតប្រកបដោយភាពមុតស្រួច គ្រាមភាសា និងទម្រង់សិល្បៈដែលស្រស់ស្អាត និងសំបូរទៅដោយអត្តសញ្ញាណ - អត្តសញ្ញាណរបស់ថៃហៃ។

ប្រធានបទជុំវិញការប្រមូលកំណាព្យទាំង 6 របស់គាត់ និងកំណាព្យវីរភាពគឺសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះមាតុភូមិរបស់គាត់។ គាត់បានលះបង់សេចក្តីស្រឡាញ់របស់គាត់ចំពោះ Dong Hoi ។ កន្លែងជាច្រើននៅលើទឹកដីដ៏តូច និងស្រស់ស្អាតនេះត្រូវបានគេដាក់ឈ្មោះដោយ Thai Hai៖ ស្ពាន Mu Ke, Bao Ninh, ឆ្នេរ Nhat Le, ភូមិនេសាទ, ភូមិខ្សាច់... រឿងជាច្រើនដែលគាត់សរសេរជាកំណាព្យបានកំណត់ក្នុងលំហ Dong Hoi ដោយមិនចាំបាច់រៀបរាប់ យើងដឹងថាកវីចង់វិលទៅណា៖ "រសៀលថ្ងៃលិច/រសៀលភ្លៀង/សមុទ្របក់ដោយពពុះ និងរលកសមុទ្រ"។

សូម្បី​តែ​ពេល​សរសេរ​រឿង​ស្នេហា​ក៏​ថៃ​ហាយ​មិន​នៅ​ក្រៅ​លំហ​នៃ​ស្រុក​កំណើត​របស់​ខ្លួន “Nhat Le-Nang-Gio-Mua/Like your life in my blood and flesh”។ ជោគជ័យ​ដ៏​អស្ចារ្យ​បំផុត​របស់​គាត់​គឺ​កំណាព្យ​វែង​មាន​ចំណង​ជើង​ថា “ដុង ហូយ ឃុក ហ៊ុយ ទឿង”។ ត្រឡប់មកប្រធានបទចាស់ ដែលត្រូវបានកេងប្រវ័ញ្ចដោយជោគជ័យដោយអ្នកសិល្បៈជាច្រើនជំនាន់ គឺជាការលំបាកមួយ ប៉ុន្តែ ថៃ ហាយ មានវិធីផ្ទាល់ខ្លួន។ គាត់តែងដោយមិនចាំបាច់កេងប្រវ័ញ្ច។ គាត់ផ្ញើសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការគោរពរបស់គាត់តាមរយៈសំឡេង និងបទភ្លេងរបស់គាត់ ដោយមិនឈប់ក្នុងការពិពណ៌នា និងបង្ហាញវាដោយហេតុផលតាមរយៈសំបកនៃពាក្យនោះទេ ប៉ុន្តែច្រៀងវាតាមរយៈរំញ័រនៃបេះដូងរបស់គាត់។ កំណាព្យវែង “ដុង ហូយ ឃុក ហ៊ុយ ទឿង” ជា​ប្រវត្តិ​កវី​ដែល​ឧទ្ទិស​ថ្វាយ​ដល់​ស្រុក​កំណើត​របស់​ខ្លួន​ដោយ​គោរព។

ខ្ញុំជាសហសេវិករបស់ Thai Hai នៅពេលខ្ញុំធ្វើការនៅស្ថានីយ៍វិទ្យុ និងទូរទស្សន៍ Quang Binh ចាស់ ហើយបានបន្តធ្វើការរួមគ្នាជាមួយគាត់ក្នុងវិស័យអក្សរសាស្ត្រ និងសិល្បៈ។ មានពេលខ្លះដែលខ្ញុំឃើញ ថៃ ហាយ ស្លន់ស្លោខ្លាំង ហាក់បីដូចជាគាត់មិនខ្វល់ ឬយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះជីវិតមួយនេះ។ តែខ្ញុំខុស ថៃ ហាយ ស្រលាញ់ជីវិត ស្រលាញ់មនុស្សពេញបេះដូង។ ប្រធានបទនៅក្នុងកំណាព្យរបស់គាត់ពោរពេញដោយដង្ហើម និងពណ៌នៃជីវិត។ ខែនៃសង្រ្គាមដ៏សាហាវ។ ថ្ងៃនៃសន្តិភាពត្រូវបានលាយជាមួយចាស់និងថ្មី។ សប្បុរសនិងសោកនាដកម្ម។ ស្រឡាញ់ ស្អប់ ល្អ និងអាក្រក់។ ស្រមោលមាតា ស្រមោលឪពុក។ រូបប្អូនស្រី រាងក្មេង។ សមមិត្តជាច្រើន ខ្លះស្លាប់ ខ្លះនៅរស់។ មិត្តជិតស្និទ្ធមួយចំនួនធំ។ ហើយសូម្បីតែមនុស្សដែលគាត់បានជួបក្នុងរយៈពេលខ្លី។ ជារឿយៗគាត់វង្វេងតែម្នាក់ឯងនៅលើផ្លូវដែលធ្លាប់ស្គាល់ដោយបានជួបនឹងជីវិតជាច្រើនដោយសន្តិភាពក្នុងភាពលំបាក។ ហើយអាណិតណាស់! អ្នកលក់បន្លែ "បន្លែបៃតងដូចអ្នក / អ្នកចូលចិត្តបន្លែស្គម" ។ អ្នក​បើក​ស៊ីក្លូ​វ័យ​ចំណាស់​«​បុរស​ចំណាស់​អោន​ពាក់​អាវ​សើម​ជាប់​នឹង​ក្រុម​ក្បាល​ទំពែក​ដ៏​ក្រអឺតក្រទម​»។ អ្នក​លក់​ជណ្ដើរ​ឬ​ស្សី «​ជណ្ដើរ​ឬ​ស្សី​ខ្ពស់ / ជណ្តើរ​ឬ​ស្សី​ទាប / អ្នក​លក់​បត់​ចុះ / លើក​ជណ្ដើរ​» ។ អ្នកចម្រៀង Xam “ភ្លេង/អ្នកស្តាប់/នៅដដែល/ម្នាក់ឯង/ហ្គីតា/អ្នកចម្រៀង/មិននៅដដែល”។ មនុស្សឆ្កួត “ស្រីឆ្កួតដើរស្ងាត់ពេលយប់”... កវីត្រូវតែមានចិត្តល្អក្នុងការប្រមូលគ្រប់ទិដ្ឋភាពនៃជីវិតនៅក្នុងបេះដូងរបស់គាត់ ហើយឆ្លាក់វាដោយពាក្យបែបនេះ។ ពិតប្រាកដ និងអាណិតអាសូរ។ ការចែករំលែកនិងទស្សនវិជ្ជា។ រូបភាព​មនុស្ស​តូច​ៗ ប៉ុន្តែ​មាន​ថាមពល​ដើម្បី​រំកិល​ចិត្ត​មនុស្ស និង​លង​ការពិត។

ថៃ ហាយ សរសេរកំណាព្យ។ ត្រលប់ទៅអតីតកាល។ វង្វេងក្នុងបច្ចុប្បន្ន។ ការដកថយទៅក្នុងខ្លួន។ ដើម្បីស្វែងរកខ្លួនឯងក្នុងជីវិត កំណាព្យ៖ "ខ្ញុំរកមើលខ្លួនឯងក្រោមពន្លឺថ្ងៃ/ ស្រមោលធ្លាក់លើភ្នំវែងៗ / ផ្លូវដែលមានធូលីមិនច្បាស់លាស់... ខ្ញុំរកមើលខ្លួនឯង / សក់ខ្មៅ និងសត្រូវបានរសាត់ / ខ្សែខ្លះនៅឆ្ងាយ ខ្លះនៅឆ្ងាយ / ផ្កាភ្លើងតូចៗ រសាត់តាមខ្យល់ ... " ។ ប៉ុន្មាន​ឆ្នាំ​ចុង​ក្រោយ​នេះ កវី​មាន​ជំងឺ​ចាស់​ជរា ជួន​កាល​នឹក​ឃើញ​ភ្លេច​ខ្លួន យល់​ច្រឡំ។ ម្តងម្កាល នៅពេលដែលការចងចាំភ្ញាក់ដឹងខ្លួន គាត់ត្រឡប់ទៅផ្លូវចាស់វិញ ហាក់ដូចជាកំពុងស្វែងរកស្រមោលរបស់គាត់ ដែលបានបន្សល់ទុកនូវស្លាកស្នាមកាលពីអតីតកាល។ សួរសំណួរចៃដន្យ គាត់ញញឹម។ ពេល​សួរ​អំពី​កំណាព្យ ភ្នែក​របស់​គាត់​ភ្លឺ​ឡើង៖ «សរសេរ​កំណាព្យ​មែន​ទេ នៅតែ​ផលិត​ជា​ប្រចាំ!»។

កំណាព្យ ថៃ ហៃ ពេលនេះ ប្រៀបបាននឹងផ្លែទុំ សម្បូរទៅដោយភាពផ្អែមល្ហែម!

Truong Thu Hien

ប្រភព៖ https://baoquangtri.vn/van-hoa/202510/nha-tho-thai-hai-toi-tim-toi-giua-pho-dong-4b928f1/