សៀវភៅទេសចរណ៍វៀតណាម៖ របៀបរស់នៅសាយហ្គន

ចំណែកខ្ញុំវិញ ខ្ញុំបានជិះឡានក្រុងតាមមាត់ច្រាំងទន្លេ ក្រោមម្លប់ដើមឈើនៅផ្លូវ Catinat [ឥឡូវ Dong Khoi] ដែលជាកន្លែងមានចង្កៀងតាមដងផ្លូវរាប់មិនអស់ ចង្កៀងប្រេងធម្មតា បានបង្កើតការបំភាន់ ហើយធ្វើឱ្យយើងគិតថា Saigon បានប្តូរពីហ្គាសទៅជាអគ្គិសនី។ ហាងកាហ្វេ ហាងកាហ្វេជាច្រើនបានបញ្ចេញពន្លឺស្រអាប់នៅលើចិញ្ចើមផ្លូវ។

Du ký Việt Nam: Lối sống Sài Gòn- Ảnh 1. — សណ្ឋាគារ Cosmopolitan នៅ Saigon ក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ 1870 ។ គំនូរដោយ A.Deroy ផ្អែកលើរូបថត

នៅចំកណ្តាលសួនច្បារដែលមានវាលស្មៅធ្វើដោយដៃ ដើមត្នោត ដើមត្នោតយក្ស និងគុម្ពោតព្រៃ គឺជារោងមហោស្រពដ៏ស្រស់ស្អាតដែលមានសសរដូចរោងមហោស្រព Odéon ដែលមនុស្សម្នាក់នឹងច្រឡំសម្រាប់កាស៊ីណូ។

នៅពីមុខសណ្ឋាគារ អ្នកលក់ផ្កាបានចោមរោមមើល៖ ក្មេងប្រុសអាយុប្រាំមួយ ឬប្រាំបីឆ្នាំ លក់ភួងផ្កាហ៊ីប៊ីស្គី សួនផ្កាបៃតង និងផ្កាឈូក។ ក្មេងស្រីតូចកាន់បាច់ផ្កាធំៗលើក្បាលដូចជាប៉ារ៉ាសុល។ ចាប់ពីតូបរបស់ Cha Chetty [ជនជាតិឥណ្ឌា] ដែលជាអ្នកដូរលុយ អាជីវករថ្នាំជក់ និងអ្នកលក់គ្រឿងទេស អារីយ៉ាន ពីឆ្នេរសមុទ្រ Malabar ឬ Coromandel ដល់ហាងទំនិញលក់ថូចិន និងជប៉ុនគ្រប់ប្រភេទ ដែលសុទ្ធតែនឹកឃើញពីភាពប្លែកនៃរមណីយដ្ឋានទឹកក្ដៅ រហូតដល់ហាងលក់វត្ថុអនុស្សាវរីយ៍ដែលពោរពេញទៅដោយសម្ភារៈទំនើបៗរាប់មិនអស់ដែលមិនអាចខ្វះបាន។ មានតែស្ទ្រីមដ៏ផ្អែមល្ហែមច្បាស់លាស់ប៉ុណ្ណោះដែលបាត់។ ទិដ្ឋភាពទាំងថ្ងៃទាំងយប់គឺដូចជា [រមណីយដ្ឋាននោះ]។

ខ្ញុំមើលឃើញថា Saigon ជាទស្សនវិស័យធំទូលាយពេកសម្រាប់ការលេងដែលកំពុងសម្តែង៖ ឆាកនៃ Opera House ដែលមានតួអង្គជាច្រើនឈរ និងអង្គុយយ៉ាងស្រួលនៅចន្លោះអេក្រង់ពីរ។

ឆាកមានទំហំធំ ហើយបោះបង់ចោលនៅម៉ោងជាក់លាក់នៃថ្ងៃ ប៉ុន្តែនៅពេលផ្សេងទៀត ប្រជាជនអឺរ៉ុបពីរឬបីពាន់នាក់នេះបានប្រមូលផ្តុំគ្នានៅកន្លែងដែលបានជ្រើសរើស ផ្តល់នូវអារម្មណ៍នៃទីក្រុងដែលមានមនុស្សច្រើនជាមួយនឹងភាពរស់រវើក ភាពរុងរឿងនៃទីក្រុងមាត់ទន្លេ និងការជជែកគ្នា។

ទីក្រុងដ៏ស្រស់ស្អាតពិតប្រាកដដែល Joanne ឬ Baedeker នឹងមិនភ្លេចពិពណ៌នាលម្អិត។ ដោយសារខ្ញុំមិនចង់ និងជាពិសេសមិនមានពេលគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីសរសេរ Guide de l'étranger à Saïgon អនុញ្ញាតឱ្យខ្ញុំសង្ខេប និងមិនពិពណ៌នាការងារស្ថាបត្យកម្មជាមួយនឹងមុខងារ ឬឧបករណ៍ប្រើប្រាស់របស់ពួកគេ។ ដូច្នេះ មិត្តអ្នកអាននឹងមិនដឹងពីផែនការរបស់តុលាការកំពូល [នៃឥណ្ឌូចិន] ឬរចនាប័ទ្មស្ថាបត្យកម្មនៃប្រាសាទនៃនាយកដ្ឋានចុះបញ្ជី និងរដ្ឋបាលសាធារណៈនោះទេ។ អ្នកអានក៏នឹងមិនស្គាល់ចំនួនភាគដែលបានរក្សាទុកក្នុងបណ្ណាល័យដែរ។ ទាក់ទងនឹងព្រះរាជវាំងនៃអគ្គទេសាភិបាលឥណ្ឌូចិន ជាសំណង់ដែលមិនសូវមានមនុស្សរស់នៅប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ ហើយអាចធ្វើឲ្យមហាសេដ្ឋីឥណ្ឌាច្រណែនបាននោះ ខ្ញុំនឹងនិយាយយ៉ាងខ្លីថា វាជា “វាំងដែលស្អាតបំផុត ក្នុងពិភពលោក ” ដូចជាភាពសម្បូរបែបនៃប្រទេសបារាំងសតវត្សទី 17 អញ្ចឹង។

ដូចគ្នាដែរចំពោះសារមន្ទីរ។ សាយហ្គនបានសាងសង់សារមន្ទីរអាណានិគមដ៏ប្រណិតមួយដ៏ធំ; ប៉ុន្តែនៅពេលដែលគេដឹងថា ស្នាដៃដ៏ល្អបំផុតនៅក្នុងការប្រមូលរបស់សារមន្ទីបានបាត់ខ្លួនជាប្រចាំពីប្រអប់កញ្ចក់របស់ពួកគេ ដើម្បីបង្កើនការប្រមូលផ្ដុំនៅក្នុងប្រទេសមាតុភូមិ វាត្រូវបានគេសម្រេចចិត្តដោយប្រាជ្ញាថានឹងមិនជំរុញការពិសោធន៍នេះទៀតទេ ហើយអគារនេះបានក្លាយជាលំនៅដ្ឋានរបស់អនុសេនាធិការ [នៃកូសាំងស៊ីន]។

ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ការិយាល័យសាធារណៈទាំងអស់—ព្រះជ្រាបថាតើមានប៉ុន្មាន—ស្ថាប័នស៊ីវិល និងយោធាមានទំហំធំទូលាយ ហើយជួនកាលថែមទាំងមានផាសុកភាពជាងការិយាល័យនៅអឺរ៉ុបទៅទៀត។ អាកាសធាតុទាមទារវា ហើយខ្ញុំជឿថានៅក្នុងរយៈទទឹងក្តៅ ស្ថាបត្យករបានបញ្ចូលគ្នានូវដែក និងឥដ្ឋយ៉ាងប៉ិនប្រសប់ជាងពេលមុនៗ។ ជាពិសេស ខ្ញុំសូមណែនាំអ្នកអានឱ្យទៅមើលនាយកដ្ឋាន ប្រៃសណីយ៍ និងទូរលេខ ដែលមិនមានភាពស្មើគ្នានៅក្នុងទីក្រុងដ៏អស្ចារ្យណាមួយរបស់បារាំង លើកលែងតែទីក្រុងប៉ារីស។ អាមេរិកគឺជាកន្លែងតែមួយគត់ដែលខ្ញុំធ្លាប់ឃើញការរៀបចំជាក់ស្តែងបែបនេះ សាលធំមួយដែលមានជញ្ជាំងតុបតែងដោយផែនទី ដ្យាក្រាមពណ៌ រូបភាព និងគំនូសតាង សាធារណៈជនបានក្រឡេកមើលព័ត៌មានដែលកន្លែងផ្សេងទៀតនឹងធ្វើឱ្យពួកគេមានតម្លៃនៃការខិតខំប្រឹងប្រែងឥតឈប់ឈរ ការស្វែងរកយ៉ាងស្វិតស្វាញពីហាងមួយទៅហាងមួយទៀត។

ចំពោះបន្ទាយវិញ វាគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីនិយាយថា៖ ជនជាតិអង់គ្លេសដែលមានជំនាញក្នុងការធ្វើផែនការអាណានិគម មិនអាចរកឃើញគំរូល្អជាងនេះនៅពេលដែលពួកគេបានសាងសង់បន្ទាយថ្មីនៅសិង្ហបុរី និងហុងកុង។

គួរឲ្យកត់សម្គាល់ដូចគ្នា គឺមន្ទីរពេទ្យដែលមានអគារឯករាជ្យ កន្លែងមានម្លប់ និងស្មៅ ដែលមិនដូចកន្លែងរងទុក្ខទាល់តែសោះ។ ម្នាលអាវុសោ ភិក្ខុនីមិនបានលេចចេញក្នុងទីងងឹតនៃសិក្ខាបទទេ នោះគេអាចនឹងគិតថា ខ្លួនស្ថិតក្នុងរមណីយដ្ឋានមួយដែលមានគម្រោងសម្រាប់សម្រាកចិត្ត និងសញ្ជឹងគិត ដើម្បីទទួលព្រលឹងដ៏ទន់ភ្លន់ បរិសុទ្ធ តុល្យភាពការងារ និងសុបិន ឆ្ងាយពីសំឡេងទីក្រុង លាយឡំនឹងដើមឈើ និងផ្កា។ ចំណាប់អារម្មណ៍នេះកាន់តែច្បាស់នៅពេលនៃឆ្នាំនេះ។ អាកាសធាតុរដូវរងាគឺរីករាយ៖ ជំងឺធ្ងន់ធ្ងរមិនសូវមាន ឬមិនមានទេ ក្រុមអ្នកជំងឺដែលជាសះស្បើយពីរបីនាក់ដើរទៅមកតាមផ្លូវ ជំហានរបស់ពួកគេមិនឈប់ឈរ និងការសន្ទនារបស់ពួកគេរីករាយ។ ខ្លះទៀតដេកលើកៅអីយ៉ាងស្កប់ស្កល់ ដោយមានសៀវភៅ ឬកាសែតនៅក្នុងដៃ។ អ្វីគ្រប់យ៉ាងគឺស្ងប់ស្ងាត់ប៉ុន្តែមិនសោកសៅ។ ហើយខ្ញុំបានប្រាប់ខ្លួនឯងថា ប្រជាជនក្រីក្រដែលមានជំងឺគ្រុនក្តៅគួរតែមានអារម្មណ៍ថាមានសុវត្ថិភាពក្នុងការមកទីនេះ ដើម្បីបន្ថយគ្រុនក្តៅ និងត្រូវយកចិត្តទុកដាក់ក្នុងបរិយាកាសស្ងប់ស្ងាត់នេះ ជាកន្លែងដែលការឈឺចាប់របស់ពួកគេត្រូវបានបន្ធូរបន្ថយដោយការស្រែកច្រៀងរបស់សត្វស្លាបនៅក្រោមស្លឹកបៃតង។

នៅចុងបូព៌ា មានកន្លែងពីរដែលឈ្មោះស្តាប់ទៅដូចជាពួកគេសាបព្រោះទុក្ខ ប៉ុន្តែជាកន្លែងដែលអ្នកទេសចរចង់ឈប់ដោយគ្មានភាពសោកសៅ៖ ទីបញ្ចុះសពអង់គ្លេសនៅហុងកុង និងមន្ទីរពេទ្យនៅសៃហ្គន។ (ត្រូវបន្ត)

(Nguyen Quang Dieu ដកស្រង់ចេញពី សៀវភៅ ជុំវិញអាស៊ី៖ កូសាំងស៊ីន វៀតណាមកណ្តាល និង Bac Ky បកប្រែដោយ Hoang Thi Hang និង Bui Thi He, AlphaBooks - National Archives Center I និង Dan Tri Publishing House បោះពុម្ពក្នុងខែកក្កដា ឆ្នាំ 2024)

ប្រភព៖ https://thanhnien.vn/du-ky-viet-nam-loi-song-sai-gon-185241203225005737.htm